Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Патапаўцы

Патапаўцы.

Няма, няма тых каляінаў
Якімі бацькі нас нясьлі,
Дзе ад радзін і да радзінаў,
Сьпевы вітальные гулі.

Бывай утульны мой куток,
Што гадаваў мяне, сьцярог,
Бывай мой лес, чыгунка, поле
І золак зь Ліпы над Трубою!

Вядома плыць куды чаўну
І часу рухацца за ім,
Але ж, так здарыцца чаму,
Што час мой зыйдзе за тваім?

Чаму з пажарышч, страляніны
Узбуяла ты ля курганоў?
Мабыць таму, што продкаў сіла
Жывіла кроў нашых бацькоў.

Мабыць таму, што не валялі
Яны на могілках дубоў
І розум продчын не збывалі
Спакваль на бруках гарадоў.

Мабыць таму, што іх з курганаў,
З тых шат трысоценных дубоў,
Заўсёды прашчуры клікалі,
Трымалі моцаю сваёй.

Тваіх я зьведаў краявідаў,
Роўню асвальтавых шляхоў,
Уладаў,,бацькавых,, паспытаў
І разьвітаньнем занямог;

Бывай утульны мой куток,
Што згадаваў мяне, зьбярог,
Бывай мой лес, чыгунка, поле
І тое…, што навек са мною!
-01.02.16.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Патапаўцы - Міхась Карцялёў