Верш Шляхі да ісціны
Жылі ў суседстве два Іваны.
Адзін – мудрэц –
Шукаў ва усім пачатак і канец,
Другі – прастак –
Жыў проста так.
Вось раз ідзе прастак з двара –
Касцюмчык, гальштук, папяроска.
– Куды? – пытае цёзка.
– Ды мне пара…
Вунь там у скверыку чакае
Чарнявая такая.
– Я бо гляджу – надраіў чуб.
Жаніцца думаеш?
– А хоць бы й так?
– Дык ты ж не знаеш, што такое шлюб.
– Я па-вучонаму адказваць не бяруся,
Як ажанюся – разбяруся.
– Прастак дык ён і ёсць прастак.
А я хачу спачатку разабрацца.
Цяжкая, праўда, праца,
Вунь, бачыш, колькі кніг!
Усё пра шлюб сабрана у іх
Ад самага Адама.
Дык вось мая праграма:
Пакуль да сутнасці не дабяруся –
Не ажанюся.
Ад першабытнае сям’і пачну.
– Ну-ну!
Жадаю поспеху.
– Табе таксама.
Пакуль мудрэц, сабраўшы кніжак стог,
I дзень і ноч над імі сох,
Пакуль дабраўся да матрыярхату,
Прастак прывёў чарняўку ў хату.
Яшчэ прайшло мо год ці два,
Штудзіруе разумнік том за томам,
Трашчыць аж галава,
А ўсё канца няма крыніцам невядомым.
Раз, глянуўшы на свет, разумны аж здзівіўся:
Сынок у “дурня” нарадзіўся.
Ішлі гады сваёй хадою…
Пад старасць наш мудрэц,
Абросшы сівай барадою,
Знайшоў-такі пачатак і канец,
Але на сівізну кудзелі
Нявесты не глядзелі.
(2 votes, average: 3,00 out of 5)