Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Жанчына і старасць

Я стану зоўсім непрыкметнай,
Калі ў палон захопіць восень,
Калі маршчынкамі адмеціць,
Яны мяне састараць зоўсім.

Я абкручуся цёмным шалем,
Каб непрыгожаю не бачыў
І не прынізіў мяне жалем,
І не заўважыў, што я плачу.

Зраблюся проста невідзімкай,
У тваім сэрцы растваруся.
Яно не зробіцца ільдзінкай-
Па венах я тваіх пальюся.

У час зімовай лютай сцюжы,
Калі па мне ты засумуеш,
Я заквітнею белай ружай-
Мяне ад старасці ўратуеш.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Жанчына і старасць - Ірына Касянкова