Верш АЎТАБIЯГРАФIЯ
Я з яйца без зубоў і без яду
Ў год змяі, нібы чорная ніць,
Выпаўз, як і прызначана гаду,
З мэтай нейкае гадства ўчыніць.
Пацякла за хвілінай хвіліна
Па завілістых рэчышчах дзён,
I я ўзрос, што дурная сцябліна,
Стаў на вока і ласку жадзён.
Быў багата гадоў я прыкуты
Да ўсялякіх пакут і спакус:
Як павысіць мацунак атруты;
Як навострываць сківіц прыкус.
Я даводзіў іклы на тачыле,
З перцам чылі смактаў манпансье,
Бо са шчырасцю джаліць вучылі
Пад сасной педагогі мае.
Але сэрца маё неацэнна
Аб паветраных справах баліць:
Мне б у небе лунаць летуценна
I з драконам сялібы паліць!
А таму, як прадвесце злагады,
Марнатраўна растуць на хрыбце
Два крылы для паўзачага гада,
Каб дарогу знайсці ў цемнаце.
Я пластаўся з разгубленай злосцю
I ў прадбачанні суднага дня
Поўз туды, дзе валяліся косці
Прыкапанага кімсьці каня.
Там сярод маслакоў і рабрынак
Я сумесна з калегамі жыў.
Ежма ела штодзённа сябрына
Сябрукоў да выцягвання жыл.
Толькі я не суцешыўся ў марах,
Не хацеў быць звычайнай змяёй,
Каб на сконе жыцця ў мемуарах
Мог апець слаўны жэрабя мой.
Так бы вечна між дзірак і трэшчын,
Яд запасіўшы, глебу крапіў,
Але, марна ахрышчаны Вешчым,
Князь Алег на мяне наступіў.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)