Верш Араты
Калі на досвітку віднець
Распачынаў абшар спрасоння:
– Хлеб наш насущный даждь нам днесь,
Хлеб наш штодзённы дай нам сёння, –
Шаптаўся з дэрашам старым
Такі ж сівы як лунь араты,
Яго за кантаровы рым
З хлява выводзячы праз краты.
На небе зоркі ўразнабой
Згасалі ў немачы ганебнай,
I конь шаўковаю губой
Кранаў шаўковы мякіш хлебны.
Быў трапна звостраны адвал
Траха што зношанага плуга,
Які багата год трываў
Неверагодную напругу,
Мажджэрачы за глыжам глыж
Ды раскавельваючы гоні.
I дэраш, як хрысцільны крыж,
Пялегаваў матуз супоні.
– Хлеб наш насущный даждь нам днесь,
Хлеб наш штодзённы дай нам сёння, –
Зямля чакала прагна ўвесь
Сашнік у стомленае ўлонне.
З усхода сонечны прыпар
Каціўся бабінага лета,
I парай параваў папар,
Што малако з грудзей кабеты.
– Дай Бог! – і з Богам хлебароб
Удвух пабраўся за дзяржанні,
Пакуль зімовы чарнатроп
Марудзіў час на пад’язджанні.
Як цяжкі крыж, цягнуўся плуг,
Барозны складваючы ў строфы.
Штодзённы плён сялянскіх рук
Быў выкупленнем ад Галгофы,
Бо зерне ў чэраве зямлі,
З пагардай стаўшыся да тлення,
Вясной паўстане на раллі,
Як руневае пакаленне.
Пачнуць сцябліны каласоў
Трымцець расчуленаю хваляй,
Што з незапамятных часоў
Шматструннем арфы арфавалі…
Араты з дэрашам брылі,
Пераадольваючы глебу,
На іх блакітныя брылі
Надзеў намёт шклянога неба.
Яму ж вядома ўсё было,
Што гэта ворыва – не справа,
А хрэсны ход праз жарало,
Праз вузкі мосцік над расплавам;
Што конь з аратым спакваля
Адны трымаюць ношу гэту
Пад сціплым іменем Зямля
Над хіжай безданню сусвету.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)