Верш Шлях да Новага Парадку
Шэрыя магі чужых вымярэнняў
Апошні уздых зачыняюць трызненнем,
Халера шаленства ідзе набіраючы моц,
Да чумы у маленства атрутная сера
Шарузеўрыць. Разбурае дамЫ злая дзея,
Памірае надзея, ды мутная
Надыходзіць іх эра валютная,
Ідэя пакінутых слоікаў думак
Пустых. Перамяшчаюць у сметнік пакунак
З мараллю, робяць стаўкі на хворае раллі
І праводзяць свой летнік на якім нас плануюць зьмяшаць
З рознай набрыдзьдзю іншай крыві.
Нам крывавы канвой загадаў: не жыві!
Не вядомая гонка ўсьляпую,
Ды цьвікі забіваюць ў жывую
Кантору роўных крокаў народа душы.
Там букмекеры зараз жывуць, што нясуць
Ўсім народам свабоду,
А насАмрэч сваю псеўдаводу –
Заліваюць у вены нам ртуць.
Там паўзуць слімакі і смаўжы
Пакрываючы нашае мяса
Слоем тлушча з налётам іржы,
Дэградуе, зьнішчаецца раса.
А дзікунскім сваім самалётам
Хочуць ўвесці дыктат підарасаў,
Неаліберастычных правоў шарыят.
Усе этнасы і расы пераўтварыць
Жадаюць ў біямасы
Пачварных, эгаістычных, ВІЧных,
Манкуртаў, біяробатаў хтанічных.
Цягнікі мрояў лезуць на дрэвы
Бо ўсе рэйкі свянцілі лайном
Па тэрору псіхічнаму мАйстры.
Лезуць зэкі у нашыя кАйстры,
Перарэзваюць глоткі нажом,
Прастытутку даюць замест маці,
Злую мачыху, кіраўніцу
Над ўласным памерлым жыццём дзьявалІцу.
У спадніцу ёй вЫдалі яслі
У якіх не пад нашую дудку запляшуць
Дзеці смерці, лісліўцы, збачэнцы.
Яны костку грызуць і навяжуць
Псеўдаволі фіранкі ў вакенцы.
ПлЯжыць стануць каністры сумлення іх танкі,
Іх міністры прапішуць свае нам рэцэпты,
Забіваць нас адэпты мутацый з усмешкай,
Як нібыта гулец ахвяруючы пешкай,
Пачнуць у сваіх інтарэсах –
Секты ілжы, маніпуляцый, і блакітных мессаў,
Агідных разбурэнняў вЫчварэнства бесаў.
Ды гнілыя памЫі заліўшы у сны
Распачнуць тупарылыя казкі,
З маскі-шоў зробяць царства труны
Каралевы з роду-племя смярдзення ды цвІлі
Каб ляжалі пралескі гушчараў
Нашых мараў абшараў ў магіле.
Помсцяць нам не для справы а дзЕля забавы
Трутняў, еўнухаў і янычараў.
Ды Куцця яшчэ прЫйдзе чацьвертая,
Нашы справы крывІцкаму Богу
Даверым, уваскрэсне скура памяці зьдзертая:
Магам шэрым адрэжым галовы,
Кінем ў печы пусціўшы на дровы.
Свежым ранкам ідзем супраць року,
Супраць бедаў, галечы і змроку,
Перамагчы альбо палЕгчы!
Ідзем мы да крыніцы натхнення, сумлення,
Дзе суніцы чакаюць веры ў тое,
Што людажэраў хутка ўсе намеры
ЗруйнУюцца намі як Троя.
Нібыта цунамі, нібыта тайфун,
Арыйскай рэлігіі, гонару бунт!
Тутэйшы чалавек, звычайны, просты,
Героям паўстАне у поўны свой рост,
У няроўным баі ён пакрочыць у поўню,
АбярнЕцца вэрвольфам, пачне супраціў,
І прачнуцца ўжо з розумам сОвы
Больш цьвярозым, упартым сталёвым.
І як некалі з Адольфам шляхам новай Спарты,
Ультраправагага рыцара і дысідэнта,
Парадак новы намалююць карты
Святога кантынента.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)