Верш Трызна па мове
(прысвячаецца С. А. Сацэвічу)
Цяжка думаць, што мова дзядоў
Адгучала навекі тут.
Памірае пад звон ланцугоў
У курчэнні ад доўгіх пакут.
Адракліся яе ты і я
(Крывадушша не мае рады!).
Памірае народу дзіця
Пад залівісты смех гапаты.
– – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – –
Сум агорне душы пустату.
Слёзы болю цякуць па шчацэ.
Якім словам апець мне бяду,
Што ад страты так сэрца пячэ?!!
(1 votes, average: 5,00 out of 5)Ещё вершы:
- Я с сабою толькі гавару на мове Я с сабою толькі гавару на мове, Бо няма ўжо болей расказаць каму, Колькі болю сэрца ў кожным родным слове […]...
- БАЛАДА ЯНКІ БРЫЛЯ (4.08.1917-25.07.2006) А ён спакойна жыў… Памёр спакойна, Як неба памірае над зямлёй, Дзе цішыня, як шкло, дзе вечна войны, Дзе […]...
- Калі памірае каханне Калі памірае каханне – маўчаць тэлефоны горна, нібыта чорныя птушкі, што застудзілі горла. Калі памірае каханне – прыходзіць бяссонніц змора. […]...
- НА МОВЕ АРФЫ ГАВАРЫЦЬ На мове арфы гаварыць Не кожны, мабыць, можа. Але калi душа балiць, На мове арфы гаварыць – Дапамагае Божа. На […]...
- Тут памірае любоў Забойства, забойства!! З крывёю і вогнішчам. І слёзы з вачэй Перад цмяным позіркам. Малога хлопчыка Абдувае полымем. Плач! Гора! Стогны! […]...
- Хцівы кактус… Вострыя іголкі Хцівы кактус… Вострыя іголкі… Кроў на пальцы, слёзы на шчацэ… Для цябе я знікну гэтым золкам, цукрам растваруся ў малацэ. […]...
- Іду па дарозе Іду па дарозе. Слёзы. Замест каменьчыкаў. Нібы крозы Якія сталі вадкімі Згадкамі Пра свет У якім апошні Паэт Напіша Апошні […]...
- На далонях тваіх. Рэквіем аднаго дня 1. На далонях тваіх сакавіцкае сонца – пальцам-промнем казыча й неровова зіхціць. Ты слабы, ты нямоглы, і, пэўна ж, ня […]...
- Радзімкі Дзьве радзімкі на шчацэ, Пакунак у руцэ Твой. У чыёй? Вядома ў маёй. На каленях ноутбук Вымаўляе нечый гук: “Мельніца”, […]...
- Мове Мове. Ганьбілі, ламалі Палякі ды русы, Ёй скуру здымалі Зажыва стужкай. Доўга глумілісь, Кіпцём пластавалі, Знакам сярпастым Штодня катавалі. Доўга […]...
- Ода мове Мова, беларуская мова, Знікаеш ты паступова. Трэба неадкладна ўзяць цябе пад ахову. Мова – ты жыцця аснова, Ты – чыстая […]...
- Аб роднай мове Шлях чорнай гадзюкаю, Пад калёсамі, Вёскі, праз мутнае шкло, Кастылі ля хат, Дзе вёдры з яблыкамі, Кастлявая – тутэйшая, А […]...
- Роднай мове Нашая мова, пявучая мова, Голас народа знямелы амаль, Нашая годнасць i прашчураў слова, Наша ахвяра, наш смутак i жаль. Ты […]...
- Беларускай Мове Калі жывеш на Беларусі, Цябе задумацца прымусяць: “Я дзе ж знаходжуся, панове? Зусім не чую слоў на мове, Што тут […]...
- Княгiнька i чарнiца Яе рукі калісьці меч помсты ўздымалі, Але помста заўжды прывядзе да крыві. Яе рукі тады крыж наддзеі прынялі, А наддзея, […]...
- Рэквiем па мове Стаiць на камянi вялiкi чорны крыж, Стаiць адзiн ён ў бяскрайнiм полi. Стаiць адзiн, таму што адраклiсь. I кожны дзень […]...
- Шчасце…Гора Над заросшай над поймай збялелай, дзе імгла разышлася ў бакі… На траве слёзы ранку знямелі – гэта слёзы мне роднай […]...
- Маёй мове Мове маёй Не прадам, не згублю, не здраджу, Пакуль сэрца маё рытміць. Хай плююць, няхай сажай мажуць, Падыму, абатру, дам […]...
- Кроплі, як слёзы Кроплі, як слёзы… Халоднае шкло. Далеч закрыла смуга. Ўсё, што мінула, урэшце, тло. Ўсё, што прыйшло, – туга. Думкаю можна […]...
- У парыве вечнага імкнення У парыве вечнага імкнення, Блукаў па краю пустаты, Шукаў я там душы свячэнне, Крыніцу светлай чысціні Я верыў, марыў, спадзяваўся, […]...
- Мне спакою не ведаць Мне заўсёды чагось не стае, Штосьці вабіць, кудысьці цягне – Знаць, як кожная птушка пяе, Знаць, як кожная кветка пахне; […]...
- Ў дзень, калі мяне не стане Ў дзень, калі мяне не стане, Не сумуйце пад “амін”! Нізка вершаў пра каханне Застанецца на ўспамін. На ўспамін… Хай […]...
- Лес і мой сум Бялеюць паркалем бярозы, Павольна вядуць карагод. Хто выцірае іх слёзы, Што ўвесну цякуць кожны год? Ў цішы падыйду да рабіны. […]...
- Нёман – сцяжына спешная Нёман – сцяжына спешная, лёгка падбрыквае пожнямі. Краю слязіна першая, шчасця майго – апошняя. Долі сівой не тоячы, дуб памірае […]...
- He напісаць з замілаваннем верш He напісаць з замілаваннем верш Пра мой Дняпро, стамлёны і агорклы. Чым ён яшчэ, атручаны, жыве Пад позіркам біблейскай Чорнай […]...
- Заўсёды наперад Ты слухай, паслухай, Таварыш і брат: Заўсёды наперад! Ніколі назад! Глядзі – во імчыцца Жыццю напралом – Па полі, па […]...
- Трымціць на вятры ліст пажоўклы Трымціць на вятры ліст пажоўклы Адзін на адзін ён з сабой… Увосень сырую ён змоклы, А потым ужо пад зямлёй. […]...
- Таямнічая пустэча Таямнічая пустэча: Штосьці думкі адышлі. Мроя знікла ў далечы, Цяжка стала на душы. Мы ня існыя істоты, што малююць пустату. […]...
- БАЛАДА АЛЯКСАНДРА НЕЗАБЫТОЎСКАГА (2.10.1819-21.03.1849) Мары пра каханне, славу і свабоду Для цябе, як лекі, хвораму ў турме. І ты верыш: свечку нехта ў […]...
- Снег мяце ад краю да краю Снег мяце ад краю да краю. Завіруха тут правіць баль. Толькі мне вясны не хапае, Што абудзіць прыроду і край. […]...
- Дзе мой казачны край? Дзе мой казачны край?.. Дзе нiколi не жыў. Толькi марыў аб iм Ды начамi тужыў. Па барах, па лугах Па […]...
- Дакраніся чулаю рукою Дакраніся чулаю рукою Да мяне… Затулі ў апошні раз каханнем Ад бяды… Мо запомніш ты мяне такою А мо не, […]...
- Я плачу цёмнай фарбаю Я плачу цёмнай фарбаю: Пастай з тубы цякуць слёзы, І я іх размазваю. Я вар’яцею ад гэтай заразы – Свайго […]...
- Краіна Начы Мы маўчым, мы зацята маўчым. Нашы душы аблытала плесень… А на поўдзень – краіна Начы, і гурган сёння сімвал Палесся. […]...
- Песня Чалавек нараджаецца з песняй, Што пяе над калыскаю маці. З тою сумнай, тужліваю песняй, што пара прыйшла засынаці. На Каляды […]...
- БАЛАДА СТЭФАНА ГРАБОЎСКАГА (24.06.1767–4.06.1847) Вялікага Княства не будзе ўжо болей, А ты спадзяешся, што вернецца час, Якому да нас не вярнуцца ніколі, Бо […]...
- Мая родная мова Мая родная мова – калыска, У якой мяне гушкала маці – Калыхаючы песеннай нізкай, Навяваючы сон немаўляці. Нада мной рассыпаліся […]...
- Міт пра Кука З-за пухнатых цяжарных аблокаў Вызірае забытасці дух, Ападае з дажджынкай да глогаў, Птушка дзіўная – Кук. Ёй, магчыма, не варта […]...
- …не веру, як ты не прасі Не веру, як ты не прасі, Мне ўжо свайго хапіла болю. І ў сэрцы зноў яго насіць Я не хачу, […]...
- БАЛАДА НІНЫ МАЦЯШ (20.09.1943-19.12.2008) Хавацца ад людзей – не для паэта, Якому родны край – зусім не рай, Якога і не будзе – […]...