Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Доля батрачкі

Маці ў службу выпраўляе
Родную дзяціну,
Выпраўляючы, хавае
Горкую слязіну.

– Будзь паслушная, дачушка, –
Навучае матка,
– Дагаджай чужым ты, служка,
Ды цярпі, дзіцятка!

Не адзін раз твае вочкі
Заплывуць слязою.
Твая доля цямней ночкі –
Цяжка быць слугою!

Бо не ўважыць чужаніца
Ручак тваіх белых,
Поту выльецца крыніца
З шчочак загарэлых.

Устанеш летам раней зоркі,
Пойдзеш перша ў поле…
Ох, дачушка, хлеб твой горкі,
Горка твая доля!

Маці дочку разважае,
Сябе цешыць стара,
Жаль да сэрца падступае,
Як чорная хмара.

Вось дзяўчынка ўжо гатова,
Пакідае хатку.
– Ну, матулька, будзь здарова!
I цалуе матку.

– Ну, бывай!.. – I не ўтрывала
Бедная матуля.
Жаль слязамі ёй прарвала,
Твар да дочкі туліць.

Выйшла маці ўслед за ёю,
Стала ля парогу
I, падпёршы твар рукою,
Зорыць на дарогу.

На дарогу-пуцявіну –
Там яе Гануля, –
Ды за слёзкаю слязіну
Роніць-лье матуля.

Доўга матка так глядзела,
Дочку праважала,
Покі хустка яе бела
З вочак не прапала.

1908

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Доля батрачкі - Якуб Колас