Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Сіла зямлі

Калі зойдзецца сэрца ад болю
I прыстану зусім на хаду,
Пры дарозе ці ў ветраным полі
У даспелыя травы ўпаду –

На палын, на халодны трыпутнік,
На пасохлы чабор і званец
Павалюся цішком, як пакутнік,
I падумаю: “Вось і канец”.

Ды пачую: стракочуць стракозы,
Па былінцы паўзуць мурашы –
Нечаканыя высахнуць слёзы,
Акрыяе надзея ў душы.

На рамонках туманныя росы
I гараць, і цвітуць, і дрыжаць,
Маладзік устае з-за бярозы,
Каб у полі пшаніцу дажаць.

Перапёлкі заходзяцца ў жыце,
Атрасаючы долу тугу.
Я прашу іх: “Хоць вы не кажыце,
Што прыстаў, што дайсці не магу”.

Узыходзіць над жытам Венера,
Моўкне плач адзінокай савы…
Я прыпаў да зямлі і паверыў,
Што ўваскрэсну, што зноўку жывы.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Сіла зямлі - Сяргей Грахоўскі