Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Каліна

Я Табе пакінула сэрца
у снягох між лясоў дрымучых,
дзе ў палёх немагчыма сагрэцца:
дзьме там вецер: халодны, пякучы…

У тым полі самотна каліна
гне галлё аж да самага долу.
Вецер ломіць яе непрыхільна:
праз жаданне, праз мары, праз волю.

Мо суцішыцца недзе бліз ночы –
яна ўздымецца ледзьве жывая:
бы спрасоння дзявочыя вочы,
сваё вецце да зор уздымае.

Ціхо моліцца, ветру нячутна,
аб цяпле і аб жнівеньскім сонцы,
і аб полі: ўзараным, пахучым;
і аб лісці: зялёным і сочным.

Толькі неба маўчыць самотна,
адно вецер сцюдзёны ўздымае.
Бела-срэбраным покрывам сцюжа
ту каліну снягамі хавае.

Тое поле лясы абкружылі,
ахінулі, схавалі ад вока,
быццам скарб які там баранілі
ад нядобрага, злога, дурнога…

Я сваё там пакінула сэрца –
там, пад пільнымі вочкамі сцюжы,
Дзе снягі і німа як сагрэцца,
і дзе злыя вятрыскі бушуюць.

Ах! Каліна, мая ты каліна!
Хай прыціснуў вятрыска да долу,
але прыдзе, надыдзе часіна,
і уздымеш ты вецце да зораў!

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Каліна - Надзея Кухарчык