Верш Людзі лета з палеткаў пазвозілі

Людзі лета з палеткаў пазвозілі,
Гул гарачых матораў заціх…
Асцярожна хадзіце па восені,
Па завулках яе залатых.

Хай палае няяркі агеньчык
Кожнай кветкі ў халоднай траве.
Покуль сівер наўкол не заенчыць,
Спелы пах над зямлёю плыве.

Пазіраюць праз рыжае лісце
Позніх яблык крутыя ілбы.
На двары ўсё святлей і празрысцей…
Што ты страціў?
I што ты набыў?

Гэта вечныя нашы пытанні,
Сэрца стук
I антонавак стук.
Гэта нібы з жыццём развітанне:
Ты апошнюю бачыш вярсту.

Неяк вусцішна, грозна, журботна…
А найлепшая з хатніх навін:
Землякі з-пад Бягомля з балотаў
Мне прывезлі вядро журавін.

Я узяў невялікую жменю.
Божа мой,
Што за смак,
Што за сок!
Журавіны,
Маленства,
Здзіўленне…
Пачакай ты, магільны пясок.

Лістападу цякуць ручаіны,
Ты даўжэй з гэтым цудам пабудзь…
Хутка восень вятры і жанчыны
З падмарожаных сцежак зграбуць.

(1 votes, average: 5,00 out of 5)

Ещё вершы:

Людзі жывуць падманам Вакзал. Ён жыве. Асабістым жыццём. Кіпучым. Няспынным. Зменным. А людзі ў чарзе, не чуюць сябе… Любіць забываюць. Дарэмна. Вакзал. Ён […]...

Людзі ў цяльняшках Людзі ў цяльняшках Лідскім маракам прысвячаецца На “палубе” мічман чакае ўсіх “нашых”. Традыцыя – без перамен. На беразе возера людзі […]...

Верыш, людзі прымаюць усё на веру В. Верыш, людзі прымаюць ўсё на веру. Асабліва, калі жывуць па-першаму разу. Так непрыхавана і ў тваёй манеры – складаць […]...

Мы людзі свабодныя Мы людзі свабодныя, Вольныя птахі, – Магутныя, грозныя Крылляў размахі. Зямлю непасціглую Сэрцам пранялі, Нябеснай валодаем Сонечнай даллю. I поўдні, […]...

Што тварыцца з вамі, людзі? Што тварыцца з вамі, людзі? Дзе ваш сорам? Гонар дзе? Што зрабілася з краінай, У якой вы жывяце? Дзе сцяг […]...

Проста людзі Учора мне свяціла ўдень, Натхнялі марамі аблокі, А сення зноў пануры цень Закрыў мне сонейка звысоку. Што будзе цяжка прадказаць, […]...

Людзі, якія смяюцца За маім акном сьвеціць сонца; за маім акном прабівае глебу трава, і дрэвы шумяць ледзь чутна; за маім акном зьзяюць […]...

Что за дзіўныя людзі? Что за дзіўныя людзі? Что за сквапны народ? – Нібы пікай у грудзі, то камень у агарод. Я, напэўна, не […]...

Людзі на вярблюдзе Калі застанемся людзьмі на балоце ды чэрнню, Наступнай раніцы ужо не будзе. Падорыць ў самалёце ранак новы смерці, Майму пакаленню […]...

Падарыце, людзі, цішыню Падарыце, людзі, цішыню цёмнай ночы, залатому дню, трапяткому саду, баразне і малому ў ружовым сне; Сцежцы і сасне, гнязду і […]...

З неба дожджык З неба дожджык, Стук, стук, А радкі ў сэрца, Грук, грук. А ў радках ўсё толькі, Боль, жаль. І ні […]...

Нічога ня кажуць людзі Нічога ня кажуць людзі. Нічога ня пішуць газэты. Сышоў дэпрэсыўны студзень – Дзялянка ўрачоў і паэтаў. Няма ніякіх навінаў. Жыцьцё […]...

Успамин лета Гэта лета прайшло назаўсёды, Гэта лета ў сэрцы маім. У небе хмары вядуць карагоды, Навяваючы мне ўспамін. Успамін пра былое […]...

Такія прыгожыя Людзі і кватэры, Паркі і інтэр’еры. Што тут грошы Такія прыгожыя Людзі і кватэры, Паркі і інтэр’еры. Што тут грошы?! А што ўзвышша Датуль не вырашана? Мастацкі адскі… Анельскі, […]...

Чужыя людзі сцішна адыходзяць Чужыя людзі сцішна адыходзяць У вечнасць, у падступную імжу, Душа мая тужліва калабродзіць, Услед жалобным ценям іх гляджу. Старыя твары, […]...

Ураклі, матуля, сына твайго людзі Ураклі, матуля, сына твайго людзі… Ураклі загоны і палі, як у ясны кужаль убіралі грудзі родныя бярозы, тапалі. Ураклі і […]...

Калі б наперад людзі ведалі Калі б наперад людзі ведалі І тое загадзя спазналі, Што іх чакае ў Дамадзедаве Ў гаротным аэравакзале! Яны бы планы […]...

Шматкроп’е Ты… Я… Ранак… Цішыня… Гэта мары маёй хвіліны Цемра… Свет… Так.. Ці не… Гэта мне ўжо зусім няважна Губы Да […]...

Прысвячэнне раману “Людзі на балоце У мілагучным клёкаце балот, Дзе Курані карэнні запусцілі, Прырода-маці з клопатам расціла Палескі працавіты свой народ. Зямля, пачуцці, праца у […]...

Лета прайшло Над горадам шэрае неба, У вокнах ня гасьне сьвятло. Там лісьцем пакрылася глеба, Ды б’ецца матыль у вакно. Ён бачыў […]...

Бедныя людзі – бедны народ Узвышалась раней высока Рэч Паспаліта, Хоць і была наша кроў там праліта, Царская ўлада прынесла прыгнет І паляцелі мы ў […]...

БАБіНА ЛЕТА Адгалоскам у бары песні спетай, рэхам летняе пары дзіва гэта. Як салодкі летні сон на імгненне спелых траў, палёў, лясоў… […]...

Бацьку забрала лета Бацьку забірала лета, можа восень, можа дождж. Я не змог убачыць гэта, бо мне плакаць давялось… Бацьку забірала восень, нават […]...

Лета маленства Крыніцы, жыта, лес і неба, І многа, вельмі многа сонца! Баравікі пад колер хлеба І павуціна на сасонцы. А часам […]...

Канец лета Лецейка ты, лета, Гучна песня спета, Весела было! Бралі поўнай чарай Шчодрасць тваю, дары – Сонца і святло. Цешыла ты […]...

Пакацілася лета Пакацілася лета Цераз поле і лог. Пакацілася лета Без усякіх дарог. I, напэўна, чакала Ад яго сінява – Журавоў выпускала […]...

Адцвіло, адгуло наша лета Адцвіло, адгуло наша лета… Ды не пра гэта мой верш. З кім жа ты, любая, дзе ты? – Вось што […]...

Лета. Лецішча Сонейка так і пячэ праз фіранку, няўмольна нас смажыць з самага ранку. Ты – як Бейонсі, я – быццам Джэй […]...

Як я правёў лета (з драматычнай паэмы “Дзяды”) Першыя ўрокі. Мусоліш аловак і сьцёрку. Тэма на дошцы – пішы, як праводзіў ты лета. Пішуць, казлы. Ты таксама хацеў […]...

Новыя людзі На дахах вечар сее зерне, І вецер сьвішча між вакон. Мы-новае, сьляпое пакаленьне, Будуем моцнай будучыні дом. Несьвядомасьці латаем дзіры […]...

Людзі як дрэвы Не думаў ніколі, што дрэва хавае? Стаіць і маўчыць, нібыта чакае… А дрэва зусім як пакінуты сын, Што маці чакае […]...

Мінскія святы “Мінус дваццаць. Ветрана. І снежна. Вусцішна ад зімняга разбою…”– верш даносам пішацца няспешна. Добра й тое. Добра, што находзіць шчэ […]...

Прыціхне ў прыцемках Прыпяць Прыціхне ў прыцемках Прыпяць. Журботна вясло прарыпіць. Калі ж тут нам сеці зарыбіць I колькі гадоў іх сушыць? Хваліцца і […]...

Лета кінула ў скарбонку песні сонечнага ветра Лета кінула ў скарбонку песні сонечнага ветра, пазавесіла дажджамі казачныя кудзясы, пахне прэлаю лістотай, пераросткамі-грыбамі, і вавёрка лушчыць шышкі, у […]...

Безнадзейна адчайна Цягнуцца, моўчкі, журботна, У неба імглістае, Куксы рагатыя дрэў… Жорстка, абсечана Ў снег, Брудны і шэры, Б’юцца Чорныя цені…...

Прытча “Вядро з яблыкамі Купіў сабе маёмасць чалавеча – Вялікі новы дом і сад фруктовы. А з імі атрымаў (ой, недарэчы!) Суседа – і […]...

Лета Сцюжа, завея, на сэрцы холад. Нема душа пяе пра злосць. Нехта чорнай рукою пиша, Штосьци лета у нас не збылось. […]...

Непрыкметна падступіла восень Непрыкметна падступіла восень – Хутка пацямнела неба просінь, Выстылі маўклівыя прасторы, He гарыць касцёр на касагоры I плывуць ад лесу […]...

20-ае лета Золатам промняў Сусвету Прыходзіць дваццатае лета. Пякуча-нікчэмнае, душнае. Не хапае цябе… Засушвае. З подыхам белага ветру Так хачу я ляцець […]...

Пачатак лета Жывыя хвалі аксаміту Плывуць за сонны небакрай. У дудачкі звілося жыта На добры, кажуць, ураджай. Дасвеццем росы-самасеі Згінаюць травы да […]...