Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Чужыя людзі сцішна адыходзяць

Чужыя людзі сцішна адыходзяць
У вечнасць, у падступную імжу,
Душа мая тужліва калабродзіць,
Услед жалобным ценям іх гляджу.
Старыя твары, маладыя твары…
Любімыя. Нелюбыя. Чые?
Хто з попелам астыглым, хто з пажарам…
I ўсё ж іх мне пякуча не стае.
Хто поўначчу пайшоў, хто на світанні,
Калі шчымлівы золак б’е ў званы,
Хто місію закончыў, хто – пытае,
Ці дажыве да цёплай сівізны.
Кружляе лістапад у цёмным лесе,
I ў танцы дрэў тужліва-залатым
Маўкліва памяць травы перакрэсліць
I стане ўзірацца з нематы.
I толькі часам шараю гадзінай
З няпамяці прарвецца нечы лік,
Як любы, як апошні, як адзіны,
Як вытанчана-ясны маладзік.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Чужыя людзі сцішна адыходзяць - Людміла Забалоцкая