Верш Тэлефон
У кожнага, кожнага ёсць гэта дома.
Ён чорны, блакітны, ружовы і сіні.
Музычная трэль яго вельмі знаёма.
І любіць пагутарыць ён, ну, з усімі.
Ну што, паглядзелі, ці ёсць ён у вас?
Дадзіце на загадку дакладны адказ?
І радасць, і смутак прыносіць нам ён
Ну, што гэта? Скажыце!.. Канешне ж тэлефон!
Ты чакаеш званка, амаль цэлы дзень,
А ён не званіць, не званіць… можа лень?
И хуткімі крокамі вымяраеш пакой:
Чаму не званіш? Што здарылася з табой?
Няўжо ты забыў абяцанне сваё?
Ад болю ірвецца сэрца маё!
Можа дрэнна табе? Можа ты захварэў?
А я тут ганяю з гарачкі каней…
Мой мілы, сардэчны, дарагі тэлефон,
Адкажы на пытанне: Ці пазвоніць мне ён?
І адразу вясёлым і гучным званком
Зазваніў мой тэлефон!
– Але, … – Прывітанне! – Канешне ж я рада!
– Сёння ў вечары?.. – Думаю, да!
– Ага, да сустрэчы! – Буду чакаць!
– Глядзі, не спазняйся! Каб быў роўна ў пяць!
Ну, усе! Ты здаволена! Ён пазваніў,
Ён помніць, кахае… Ён не забыў.
Дарагі тэлефон, ты прыносіш нам радасць и смутак,
Але мы цябе не пакрыўдзім зусім,
Бо ўдзячны табе ва ўсім!
(1 votes, average: 5,00 out of 5)