Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Адам ды Ева

Да жанчын и да іх прыгажосці
Свой душэўны кірую парыў!..
Бог задумаў з хітрынкаю штосьці,
Калі Еву з Адама стварыў.

Жыў Адам з першых дзён невясёла,
Як лайдак толькі піў сабе, еў,
Ды хадзіў без парток – чыста голы,
Дзе-нідзе валасы толькі меў.

Спаць любіў ён на райскай прыродзе
(Добра з’еўшы, вядома заснеш!).
І Стваральнік рашыў на тым: “Годзе!
Абібокам, мой сынку, жывеш.

На сябе не звяртаеш увагі –
Бараду запусціў, кіпцюры.
Менш і мне ад цябе ўжо павагі –
Клічаш тату не Бог, а – стары!

Трэба чымсьці рашуча, грунтоўна,
Паўплываць на цябе, мой Адам.
Каб ты клопат спазнаў, мой шаноўны,
Я ж яго ад рабра табе дам”.

Разважаючы так адмыслова,
Покуль райскі сынок спачываў,
Той, што меў пачатковае Слова,
У Адама рабрыну вымаў.

І з бацькоўскай любоўю, натхнёна,
Стаў ён цуда ад цудаў ствараць
Ды зрабіў яго так пранікнёна –
Не хапае тых слоў расказаць.

Не было б тут залішне, магчыма,
І музыку да верша дадаць,
Каб пра Еву, пра першапрычыну,
Жаўруком, салаўём праспяваць!

Ад яе – радаводу пачатак.
(Паспрыяў, мо, таму і Адам).
Кожны з нас іх, тады ўжо, нашчадак,
А яны будуць прашчуры нам.

Вось прачнуўся Адам пэўным часам,
Не адчуўшы, што рэзаны бок,
Не заўважыўшы тых выкрунтасаў,
Што з любоўю зрабіў над ім Бог.

Прадчуванне штурхае, казыча,
Ногі ўперад нястрымна нясуць.
Падалося: яго нехта кліча,
Без яго, мо, там смачна ядуць.

І блукаючы так па Эдэме,
Ён да дрэва пазнання дайшоў,
А пад ім д’ябал хітры ўжо Еве
Яблык спелы, духмяны знайшоў.

Еву ўбачыўшы, бедны Адаме,
Розум страціў (калі яго меў),
Ды па Богам заданай праграме
Яблык кусь – і ў той час счырванеў.

Сорам грэху адчуў, як убачыў –
Перад ім прыгажосць ды краса,
А з адзення ў яе, ён адзначыў,
Абвілася да пятак каса.

Пагляддзеў на сябе – той жа сорам,
Які ў момант яго апаліў,
Стаў на векі нястрыманым горам.
І, як воўк, ён натужна завыў:

-Што ж ты, стары, стваральнік мой, Божа,
Не сказаў мне, што я не адзін.
Я з істотай такою прыгожай
Забаўляўся б ад першых гадзін.

Са смакоўніцы лісце схапіўшы,
Сам прыкрыўся і Еву прыкрыў,
Кіпцюры на пазногці пастрыгшы,
Разам з тым, бараду пагаліў.

Бог у тых завываннях Адама
Да сябе зноў знявагу пачуў,
І сказаў ён абодвум ім прама:
-Бачыць вас я ў раю не хачу!

На Зямлю! Памнажайце там роды,
Ды пакуты прымайце за грэх.
Над усёй жа зямною прыродай,
Так і быць, ваш няхай будзе верх.

І пайшлі нашы прашчуры грэшныя
Каб у поце свой хлеб здабываць,
Ды ў гады свае самыя лепшыя
Стала Ева дзяцей нараджаць.

Каін, Авель – імёны іх першых
Прадаўжальнікаў роду – сыноў…
Але ж зноў я кіруюся вершам
Да любові – кахання асноў.

Як Адам не стамляўся ад працы,
Дома з Еваю зноў працаваў.
Толькі ўжо не на той гаспадарцы –
Род людскі на зямлі памнажаў…

Ды пры гэтым (увага, мужчыны!)
Не кляпаў, быццам той аўтамат,
А прад Евай, каханай жанчынай,
Праспяваў ён не мала рулад.

Шчабятаў ён: “Мая ты каханка,
Не таму, што не бачыў другой,
Твая ўсмешка, як сонейка зранку,
Дорыць мне цеплыню, супакой.

Тварык твой, прыгажэй за ўсе кветкі,
Вусны – гэта солодкі нектар.
Я шчаслівы, што п’ю яго гэткі
Богам дадзены грэх – Божы дар!

Ад тваіх пацалункаў хмялею,
Не патрэбна мне нават віно,
Прад тваёй прыгажосцю я млею.
Мы з табою навечна – адно!

Твае рукі – лябёжыя крылы,
Як абдымуць, лячу да нябёс!
О, жанчына мая, мая міла,
Ты ўпрыгожыла дзікі мой лёс!

Ля тваіх я грудзей спачываю,
Ад саскоў чую пах малака,
З ім жыццё ад цябе, я сцвярджаю,
Па зямлі пацячэ, як рака.

Ды наперад загадваць не буду,
Бо імгненнем з табой даражу.
Мая Евачка, ты мая люба,
За цябе “дзякуй Богу” кажу”…

Мабыць нешта спяваў ён другое,
Падарункі, мо, з гэтым дарыў.
Да спадобы было Еве тое,
Што з Адама рабра Бог стварыў.
***
З той пары старажытнай, замшэлай,
Не злічыць колькі год адышло…
Ад нашчадкаў адных: “Слава Еве!”
Ад другіх – “То ж з Адама пайшло!”

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Адам ды Ева - Мікола Пасееў