Верш Лес і мой сум
Бялеюць паркалем бярозы,
Павольна вядуць карагод.
Хто выцірае іх слёзы,
Што ўвесну цякуць кожны год?
Ў цішы падыйду да рабіны.
Галінкай кране галаву:
-Аб чым ты сумуеш, Ірына?
Пачуццяў стрымаць не змагу.
Асіна сябоўкаю блізкай
Пачне пра жыццё гаварыць,
Абдыме, нахіліцца нізка
І лісцем сваім задрыжыць.
Ў цяньку кучаравага клёна
Лягчэй будзе мне сумаваць.
Шапоча мне лес пранікнёна,
Што трэба ўмець выбачаць…
Ещё вершы:
- НА МОВЕ АРФЫ ГАВАРЫЦЬ На мове арфы гаварыць Не кожны, мабыць, можа. Але калi душа балiць, На мове арфы гаварыць – Дапамагае Божа. На […]...
- Плыве ў тумане вечар разамлелы Плыве ў тумане вечар разамлелы. І ў духаце чаромхавых завей Шчыруе Асмялелы, Ахмялелы, Бяссонны, Утрапёны Салавей. Сок, сок, сок Цёк, […]...
- Летні дождж А летні дождж Нам цеплыні Падорыць больш Чым прамяні Ад электрычнасці слупоў, Што не народзячы грыбоў, Задушаць зноў сваім святлом. […]...
- Ялта, Максім, кіпарысы Ён навучыў, здаецца, гаварыць Па-беларуску нават кіпарысы, Барвінак на магільніку гарыстым Ён навучыў, здаецца, гаварыць. Паўднёва сонца плавіцца ўгары, Зямля […]...
- Я не супраць Я не супраць трапіць у ад, Не супраць у дрыгву зайсці, Няхай будзе здзеквацца кат, Я праз боль змагу перайсці. […]...
- Рэчанька На душе так дрэнна, на дарозе лёд. Можа вінаваты высакосны год? Там далей рэчанька цячэ. Трэба ўтапіцца, каб сталася лягчэй. […]...
- Ахвярам кампутарных гульняў прысвечана Ночы пашча рыхтуе сустрэчу з таемным. Бачу, чую: расліны паднялі галовы, Па-над імі плывуць неймаверныя словы, Я схіляюся нізка. Здаецца […]...
- У тумане Нехта нябачны У шэрым тумане Ціха гукаць мяне Вечарам стане Голасам, поўным Пяшчоты і болю. – Хто ты? – спытаю. […]...
- Колькі той радасці у чалавека! Колькі той радасці у чалавека! Болей работы, трывогі, турбот… Ды сустракае вясною спрадвеку З радасцю чыстай ён птушак прылёт. Выгляне […]...
- Вечаровая малітва І дождж, і сьнег, і сум адвечны мой. І кнігі бескарысныя, і песьні. І час ляціць над мёртваю травой, І […]...
- Асіна ля шашы Такую дзёрзкую, у чырвані рысую Не на паперы, а ў сваёй душы. Хачу запомніць я цябе такую. А не з […]...
- ШТО ПАТРЭБНА ПАЭТУ Хадзі пасядзі з паэтам Хвіліну, а можа, дваццаць. Калі на зыходзе лета, Манашкай нашто здавацца? Мікола Шабовіч. А лета — […]...
- Батарэйкі Дзень за днём у дарозе, друзам збітыя ногі, Сэрца зломлена болем, душу цягнеш без волі, Успаміны аб страчаным сапраўдным каханні […]...
- Сталасць Апоўдзень сёлета. Зяніт. Трава зялёная з-пад пліт На ўзлётным полі. Куды, нашто ляцець цяпер? Якіх шукаць вышэйшых сфер? Ужо даволі. […]...
- Пад восень Пажаўцелі лісця, парудзелі, адляцела маладосць. І на гэтай каруселі больш гайдацца досыць. У апошні вечар да зямлі прыпасці, сырасцю надыхацца […]...
- Вяртанне у родны горад Мяне непазнанага горад абдыме пяшчотай вуліц ласкавых, агнямі вячэрніх дамоў. Ветрам на вушка прашэпча: “Адкуль ты і хто ты?”. А […]...
- Хмара Поглядам стомленым абгляджу Чараванае наваколле. Жывых сярод не знайду Адтуленых цемрай няволі. Табе падаецца гэта жыццё, Іскрыстасмць знаходзіш у слове. […]...
- Незнаёмка Зайшла, насупраць села у ззянні маладосці – і сэрца анямела ад блізкай прыгажосці. Праз тры прыпынкі выйшла Без кропелькі спагады, […]...
- Другі прыход Хрыста Што робіцца ў свеце звар’яцелым? Навошта браць у рукі нож? Жыццё гаротнай плямай белай, Цаной сваёй танней за грош. Крыві […]...
- Аберуч АБЕРУЧ Аберуч заплюшчу твае вочы, Кранацца да цябе ты мне дазволь, Мы паляцім кудысьці ў ночы, Адтуль не вернемся зусім… […]...
- Над цёмным карэннем, высока ў сінечы Над цёмным карэннем, высока ў сінечы, У шатах шумлівых, куды ні зірні, Лісты бестурботна трымцяць і трапечуць, Забыўшы заўчасна свае […]...
- О, сорам – вершы “з-пад сякеры”! О, сорам – вершы “з-пад сякеры”! Але ж у іх – мая душа! Таму запісваю і веру: Змагу ствараць і […]...
- Не глядзі Не глядзі на мяне, не глядзі, адыдзі, Не чаруй так сабой і наяве, і ў сне! Ты смяешся з мяне… […]...
- Першы сноп Першы сноп я зажынаю, Зажынаю. Перавяслам, нібы долю, спавіваю, Спавіваю. Дзякуй, ніўка, што ўрадзіла, Што ўрадзіла. Дзякуй, сонца, што свяціла, […]...
- На зорцы Адчыню я акенца на зорцы ды ўпушчу ў пакой сівы ранак… Прачынайся хутчэй, маё сонца, падаруй мне ружовы світанак. Задрыжыць […]...
- Чалавек ёсць сацыяльная істота Чалавек ёсць сацыяльная істота, Якая існуе ў грамадзкіх рамках. І пастаянна ў жыцці сваім няпростым Выконвае ён шэраг абавязкаў. Ён […]...
- Жаўтацвет Сонца – сланечнік на сіняй градзе. Промень-пялёстак на дол упадзе. Промень падыме смуглявае лета, Быццам істужку, у косу ўпляце Дрэвам, […]...
- Калі адцвітаюць каліны Калі адцвітаюць каліны I ў вырай спяшаюцца дні, Шукаю пад крык жураўліны Калодзеж лясной цішыні. Згушчаюцца зоры над дубам I […]...
- Аб дубе успамін Туд дуб стаяў заможны, і магутны. Яго у паводку Неман абдымаў. Гады мінулі, вынік справы той паскудны. І Неман пад […]...
- Сумленны грамадзянін Каб быць Сумленным грамадзянінам Трэба вушы заткнуць, Трэба вочы заплюснуць, Трэба рот чымсьці забіць… Абы толькі, Абы толькі Нічога дрэннага […]...
- БЕЛЫ КАРАГОД Пабач, якая сёння завіруха за акном! Мяце і сыпле, як ніколі ў гэтым годзе. Зачаравала вёску зноў цудоўным сном і […]...
- Гуллівы вецер Гляне месяц з-за хмары, Бы юнак сарамлівы, Прынясе з сабой чары Лёгкі вецер гуллівы. Тут зачэпіць галіну Ці засвішча старанна, […]...
- Пра шчасце Быць шчаслівым ў жыцці даволі проста: З сумленнем неабходна згодна жыць, Жыццевым шляхам няўхільна рушыць годна, Сваёй душы спакоем пастаянна […]...
- Пасля дажджу Вясновы дождж абсыпаў градкі. Цвітуць, што зоркі, агуркі, А з клёна, што ідзе ўпрысядкі, Спадаюць пырскі-светлякі. Яму ўсміхаецца рабіна, У […]...
- Век чалавечы Пройдзе над ім вецер, і няма яго, і мейсца ягонае ўжо не пазнае яго. Псальм 102:16 Век чалавечы – Як […]...
- На тонкіх галінах клёна На тонкіх галінах клёна Нібы на арэлях Гойдаецца варона І марыць пра сонца Голыя рукі дрэва Не захінаюць яе ад […]...
- БЕССМЯРОТНАЯ ДУША Павольна пад вечар валiцца снег, Зоркi смуткуюць – памёр чалавек. Застыў на марозе абрыс дабраты, Вецер, як смецце шпурляе сляды. […]...
- Кроплі, як слёзы Кроплі, як слёзы… Халоднае шкло. Далеч закрыла смуга. Ўсё, што мінула, урэшце, тло. Ўсё, што прыйшло, – туга. Думкаю можна […]...
- Я сарву рамонкі ў поле Я сарву рамонкі ў поле Для сваёй жанчыны-мары: Хай мне розум не няволяць Зорных рысаў дзіва-чары. Хай апошні джаз закружыць […]...
- Як паніжэлі Дазволь цябе пацалаваць ва ўсмешку, У промнікі лагоды ля вачэй. Схаваюся ў табе, нібы ў падстрэшку, І мне адразу зробіцца […]...