Верш Гай
І дрэва гэтае ўпала
самотна росшы ў гаі.
не мужыцкая рука яго зрубала
не мужык яго вырашыў ссякчы.
бярозка доўга памірала
яна гніла з нутры.
тачылі яе чэрві,
грызлі яны яе з нутры.
ніхто не чуў болю ў плачы
ніхто не чуў яе мальбы
а яна ў самоце моўчкі памірала
не ў сілах быў ветрык ей дапамагчы.
бярозка звонку выглядала стройнай
была прывабна, як і ўсе
цудоўна ў весну загарала
пупышкі ярка па вясне.
але ў нутры ўжо ўсе трымцела
і па ціху ўсе гніло.
яна такой сумнай долі не хацела.
але час настаў, жыцце яе прайшло.
час прыйшоў пакінуць гэты свет так рана
не паспеўшы тут пакінуць след.
яна знямоглая рухнула, упала.
і ніхто не ўзгадае пра яе
адзін ветрык шпаркі хуткі
усе плакаў, ен вельмі сумаваў
і скочыў у гай бярозавы бялюткі
ён рваў ўсе, і грозна ён крычаў
крычаў чаму на дапамогу
ёй прыйсці ніхто не змог
хто загінуць ёй дазволіў?
крычаў ветрык ўсе дарэмна
і адказу не пачуў.
у гатэм гаі жыцце ляціць імгненна
усе чакаюць долячку сваю.
гаротна птаства заспявала
злостна ветрык лісце ўсе ірваў, жбурляў
і зязюле болей не кувала
і гнеў нічога не змяняў.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)