Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Стары

Адзінокі чалавек…
Ўжо на зыходзе гадоў.
Ў пустую правёў свой век,
Не імкнецца ісці дамоў.

Чаму? А ніхто не чакае,
Ніхто ужо там не жыве.
Ён ўжо і жыць не жадае,
Але Смерць аніяк не збярэ.

І гора ў патухшых вачах,
Ад болю сэрца зайшлося.
Сям’ю ты насіў на руках.
Нічога. Бо гора знайшлося.

Драхлы, адзінокі, стары.
Слёзы застылі ў сэрцы.
Адзін ты застайся ў міры,
У хаце табе не сагрэцца.

Жыццё ўсё прайшло на вайне,
І страціў ты многіх тады.
Не разумееш, чаму табе
Жыццё даравала гады…

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Стары - Александрына з Палесся