Верш Разьдзьмухаць зоркі б да сузор’яў і выгуляць туман

Ещё вершы:

1. У гэты мароз зоркі ззяюць У гэты мароз зоркі ззяюць, Так моцна гараць увышыні. У свеце кагосьці чакаюць, Без слоў, проста так, без хлусні. Паверыць […]...
2. Там, дзе зоркі цалуюцца Там, дзе зоркі цалуюцца На высокай страсе. Там, дзе травы мілуюцца У празрыстай расе. Дзе шукае дзяўчына Кветку шчасця свайго, […]...
3. СМАРАГДАВЫЯ ЗОРКІ Зяленыя травы жыцьця, смарагдавыя зоркі Ляжаць на шляхах – прама пад нагамі… Ідзем, топчам, ня заўважаем – як пяшчотны, мяккі […]...
4. Зоркі былі супраць нас Ты быў маёй недасяжнаю марай, Я – твой пякельны экстаз. Катам ты стаў, а тваёй я ахвярай, Зоркі былі супраць […]...
5. Восень. Туман Восень. Туман. Дожджык халодны імжыць – Як сярэбраны сон ці падман. Раса на галінках дрыжыць. Абдымаецца вецце шчыльней, Каб сагрэцца […]...
6. Туман не пакідае старарэчча Туман не пакідае старарэчча. I з небасхілу месяц не сышоў. А нехта стогне, вухкае і крэкча, Ніяк не можа вылезці […]...
7. Спаўзе ў гушчар туман сівы Спаўзе ў гушчар туман сівы Між елак покрывам бялюткім. Ізноў прысніцеся не Вы У панаванні Рэха гнуткім… Спаўзе з галінкі […]...
8. Туман майго дзяцінства быў бялейшы Туман майго дзяцінства быў бялейшы. Ён плыў над лугам, нібы з Марса карабель. Агонь майго дзяцінства быў ярчэйшы. Ён свеціць […]...
9. Апошняе каханне, бы восеньскі туман Апошняе каханне, бы восеньскі туман – Здаецца, прыйдзе дзень, і вось яно растане… Апошняе каханне – спакуслівы падман Перад сівой […]...
10. Калі каханне абвянчае Калі каханне абвянчае Жаданай згодай маладых, Свайго сумлення не хавае Яно ад позіркаў чужых. А звяжа шлюбам маладая Сябе з […]...
11. Каханьне, дыханьне, пот трызьненьне, кроў Каханьне, дыханьне, пот, трызьненьне, кроў, І скуры са скурай салодкая стома, Прызнаньне, жаданьне, зьнішчэньне Садома, Каханьне, дыханьне, пот, трызьненьне, кроў. […]...
12. Як гэты свет, як і сябе, хутчэй Як гэты свет, як і сябе, хутчэй Прыдумаў кожны сам сваё каханне. Адчуўшы шэпту цёмнае дыханне, Бяссонніцу спакушаных вачэй. Страх […]...
13. Зоркі Пыльныя жоўтыя зоркі без клопату і любові лашчаць святлом травінкі на змрочным бязмежным полі. Адлегласці і прасторы… Cузор’яў далёкіх агні. […]...
14. Зоркі на небе агністыя Зоркі на небе агністыя, Промні здалёку мігцяць, Сузор’і раськіданы пырскамі, Ад Векавечча ляцяць. Крабам расьцят Арыён, Спадарожнік паўзе, вокам бліскае… […]...
15. Калі ўсміхаюцца зоркі Калі ўсміхаюцца зоркі, А сэрца трапешча ў грудзях, Бы птушка ў няволі гаротнай – Каханню пракладзены шлях. Калі ўсміхаюцца вочы, […]...
16. Незгасальныя зоркі небасхілу ” Мой родны кут, як ты мне мілы!” Ён з болем у сэрцы гаварыў: ” Цябе забыць не маю сілы…” […]...
17. Малюеш зоркі сам сабе? Малюеш зоркі сам сабе на ВЕРШЫ. РУ? І тым спрабуеш дасягнуць сусветнай славы? Але ж, дзівак, каго ты хочаш падмануць? […]...
18. Зоркі жыцця Палохаць павінна аднолькавасць думак, А нас яна вабіць. Не слухаць патрэбна, што іншыя кажуць, А мы проста так Прымаем да […]...
19. Зоркі слова Зоркі ззяюць у цемным небе, зоркі слова Беларусі. Думкі іх аб чорствым хлебе, што ўчора крышыў гусям. Можа вочы іх […]...
20. НОВАРОДЖАНЫ НОВАРОДЖАНЫ Сябе лістаю ў пошуках сюжэта, Які б спісаў з люстэрка правільны настрой; Аўтобус гарадскі, звычайная карэта, Прыпынкамі пярэчыць бавіцца […]...
21. Зоркі быццам шарыкі Зоркі быццам шарыкі, што надзьмуты газам. Быццам з гумкі варужкі сарваліся разам. У бакі панесліся з рукавічак пальчыкі. Зоркам вельмі […]...
22. Зоркі і вершы Зоркі і вершы Свет наш узнік з зерня вечнасці, нібы мука паміж жорнамі. Зоркі малітвай засвечаны, людзі асветлены зоркамі. Пэўна, […]...
23. Ззялі зоркі Зоркі ў небе ярка ззялі, Нібы кропкі-ліхтары, Бегла ў рэчаньцы спрадвечнай Вада ціха, як у руччы, Мы зачараваныя глядзелі, Як […]...
24. Спяць у небе зоркі Рассцілае ложак За заходам цень. Прыпыняе рухі Сонца карусель. Сонейка збяжала Спаць за далягляд. Ценню прыхавала Наш вялікі сад. А […]...
25. Казка Белы покрыў каляднымі зоркамі Агарнае пяшчотна зямлю, Завірух шапатлівай гаворкаю Я прызнанні табе аддаю. І цябе, і сябе заварожваю, Апранаючы […]...
26. Зоркі Золушкі Я глянуў – і знямог: У косах сонца золатам Акрэсліла слядок. Там сонечныя зайчыкі, Вясёлкі пераліў. Я дакрануўся пальчыкам – […]...
27. Глыбела неба, зоркі халаднелі Глыбела неба, зоркі халаднелі. Ступала восень зорнай паласой. Апошні мёд насілі пчолы ў келлі На санцагрэве з буйных верасоў. За […]...
28. Туман ярам, ярам-даліною Туман ярам, ярам-даліною, Туман ярам, ярам-даліною. За туманам нічога не відна, Толькі відна дуба зелянога. Пад тым дубам крыніца стаяла, […]...
29. Лепей абдымкаў такіх не бачыць Лепей ніколі, нідзе Абдымкаў такіх не бачыць, Калі вырываюць дзіця З матчыных рук гарачых; Калі адрываюць яе Ад цела забітага […]...
30. Дараванне “Даруй, каханы! Хіба ўжо такі Мой цяжкі грэх? Яго з сваёй рукі Ты адпусці, – вятрыска будзе рад, – Падхопіць, […]...
31. Лютаўская вясна Лютаўская вясна Шчыра ўводзіць ў зман. Захопваўчы ў брудны капкан Тры з чатырох калёс. Калі панавала зіма, Мяне ты цішком […]...
32. Верш пра белы наліў Белыя яблыкі, першыя яблыкі лета, са скурай пяшчотнаю, бы ў немаўляці, хрусткія, як белы зімовы сьнег. ваш водар мне не […]...
33. Кукарача Кожны спіць наколькі мае свой уласны лад жыцця. Хто зязюлю ў доме ладзіць, а хто пеўня ў плоце, ля. Але […]...
34. Каваль Зранку ў кузнi чуцен звон, – Гэта так шчыруе ён Мой асiлак, чараўнiк, Што да сэрца мне прынiк. Каваля свайго […]...
35. Дні – як спіцы ў коле Дні – як спіцы ў коле – Зіхацяць-серабрацца. Ды не ўмеюць ніколі Яны паўтарацца. Кожны стане адметным, Кожны зробіцца новым […]...
36. Зірнеш у акенца, і я зазірну Зірнеш у акенца, і я зазірну: Зімовае неба там зоры схавала, Шукаю сярод іх я толькі адну, Якая б імгненна […]...
37. На тваіх грудзях Адпачыць на грудзях тваіх Я няспынна мару і бачу, Як сядзім мы побач удваіх Не адчуўшы ні ў чым нястачу. […]...
38. Сядзіш. Гамоніш. Курыш Сядзіш. Гамоніш. Курыш. Смяешся у бакал. А мне адчуць бы скурай Сібір, тайгу, Байкал. З душою не звалодаць, З тугой […]...
39. Тэатр лялек Ад сябе адракаюся, Падаю ў бездань. Вашым гукам і рухам He патраплю я ў лад! А ў той бездані – […]...
40. БАЛАДА КАНСТАНЦІНА ТЫЗЕНГАЎЗА (3.06.1786-16.03.1853) Чырвоная цэгла, нібыта з крыві Людзей беларускіх, якія Айчыне Жыццё аддавалі, казалі: “Жыві… А будзе Айчына, то й нас […]...