Верш Паміраюць вёскі

Ещё вершы:

1. Паэты паміраюць тады Паэты паміраюць тады калі першы раз заблудзіць жывое слова і разаб’ецца пшанічнае рэха аб камень Паэты паміраюць тады калі ўсміхаецца […]...
2. Беларускія вескі Ля празрыстай ракі прытулілася веска, У акенцы гуляюць праменьчыкі сонца, Бусел кружыць над нівай, садзіцца на дах, У паветры над […]...
3. Стаю вясной на ўскрайку вёскі Стаю вясной на ўскрайку вёскі. З бяроз салодкі сок цячэ. Чуваць тужлівых кропель плёскі, а думка галаву пячэ. Вось дрэва […]...
4. Паміраюць хаты, сірацеюць сёлы Паміраюць хаты, сірацеюць сёлы Адцвітаюць беллю вішні ля вакон Цішыня да звону у вушах наўкола Вязкая, густая нібы страшны сон. […]...
5. Сэрцы паміраюць мілагучна Сэрцы паміраюць мілагучна у захадзе святла свайго ружовым, дзе ніхто не ведае іх мовы, акрамя аднолькавага вучня – Радзімы. А […]...
6. Словы жудасна паміраюць Словы жудасна паміраюць, Патухаюць, як светлякі. Забываюць іх, не паўтараюць І газеты, і языкі. Толькі недзе ў далёкай вёсцы З […]...
7. Адыходжу я ад вёскі, адыходжу Адыходжу я ад вёскі, адыходжу. Як падумаю, Дык сэрца зашчыміць. Гэту страту адчувае, мусіць, кожны, Гэта страта, мусіць, кожнаму баліць. […]...
8. ВЕТЭРАНЫ Вас жыццё не спісала ў запас, Той мінулай вайны ветэраны, Ды няумольны прыспешвае час, І не гоіць салдацкія раны. Гэта […]...
9. ДА РОДНАЕ ВЁСКі Мне сцежкі гэтыя знаёмы, Не першы раз па іх іду – Праз засені лясных харомаў Да вёскі роднае вядуць. Усмешкай […]...
10. Адчай (Сербская балада. XIII стагоддзе) Уцякайце ж вы, нашы дзетачкі, А куды ўцякаць – мы не ведаем, Ратавацца як – не навучым вас: Жываглот ідзе […]...
11. Частка 3. Да 350-годзьдзя вайны Да 350-годзьдзя трынаццацігадовай вайны на Беларусі, (1654-1667г. г.). Беларусь такая стала Пасьля гэтае вайны: Пад накінутым арканам, Народ прымусам вялі. […]...
12. Вёскі, якія не ўсталі Ціха абуджаюцца Росныя палі, Веснавая раніца Крочыць па зямлі… Промнямі агністымі Саграе зямлю, Зерні залацістыя Кідае ў раллю. А як […]...
13. Нябёсныя вёскі Гэты яблычны сад усьміхаецца белымі грывамі – Гэты яблычны сад з дажджавой і апошняй вадой. Мы здаваліся людзям любімымі, вернымі, […]...
14. Жальба дзяцей спаленай вёскі – Чаму не паліцца ў печы? Прастыла – як лёд, чарэнь. Накрыйце нам коўдрай плечы – Агонь нас зусім не […]...
15. Калі ў свеце ідзе вайна Калі ў свеце ідзе вайна, Вынішчае зямлю і неба, Спапяляе ўсё яна Сваім подыхам азвярэлым. Хіба хто з нас вайны […]...
16. Каб толькі не было вайны Ёсць дума дум сялян такая, Дзе б толькі ні жылі яны, Як зерняты ў зямлю кідаюць: Каб толькі не было […]...
17. Вёска Горы ды каменне, Вузкія палоскі: Гэта наша поле, Поле нашай вёскі. Курныя аконцы – Каб святла хоць трошкі: Гэта нашы […]...
18. На грошы змалку небагаты На грошы змалку небагаты, Я на багатай рос зямлі, Дзе бэз праз вокны лезе ў хаты, Дзе вішні зноўку расцвілі. […]...
19. Сто з ста Куля ў галаве засела, яшчэ пасля той вайны. Не бачыла куды ляцела і трапіла у чужыя сны. Той год, тая […]...
20. Абязкровіла вёска Абязкровіла вёска мая, кожны трэці памёр у сяле. І як дрэва стаіць без галля, і як бэз, што завяў, на […]...
21. О Беларусь! Мая Радзіма О Беларусь! Мая Радзіма Мой вольны і мыгутны край Які заўсёды будзе ў сэрцы і будзе вечна, як полымя гарэць! […]...
22. Аксёнчыку Аляксею Маю Вятчын паміж балот, ядлоўцаў Паліў у сорак трэцім супастат. У хлеў зганялі й будаўцаў, дзякоўцаў. Ў агонь, як хлам, […]...
23. Запыт Я не хачу Вам перашкодзіць. Павінна чыстай быць вада, Дзе песьняроў сьвятых калодзеж. Мо тут залішні буду я? Вы адкажыце […]...
24. Ды й, не слава расейскіх паэтаў Ды й, не слава расейскіх паэтаў За сабой зманіла, зьвяла, А зтрымцеўсь я душой, зьбіўся сэрцам, Ва ўсім, што маці […]...
25. Каза і мядзведзь Любуюся на твой нумар. Мой ускосны натхняльнік. Мы б маглі пайсці з табой на Каляды. Але не, У мяне такое […]...
26. Да 350-годзьдзя вайны. Ч-2 Частка 2-я. Да 350-годзьдзя трынаццацігадовай вайны на Беларусі, (1654-1667г. г.). Беларусь… з табой што стала Пасьля гэтае вайны… Калі Сьмерць […]...
27. Туды Невядома нікому з нас, Што чакае нас сёння, заўтра, Нам пра гэта разкажа час, А тады нашто мы жыццё выпіваем […]...
28. Дзеці ліхалецця Экскурсія ў музей Наваельнянскай сярэдняй школы (Гістарычная даведка: На тэрыторыі г. п. Наваельня да Вялькай Айчыннай вайны існаваў інтэрнацыянальны піянерлагер […]...
29. Журба На могілках вецер галосіць, смутак гайдае над крыжам. Пад сонцам травеньскім рыжым жанчына у Госпада просіць: “Даруй нам Ўсявышні спакой, […]...
30. Досьвед Досьвед – гэта гады, Якія ты пакінуў наступнікам у пакаленнях. Пачуцці – хвалі вады, Якую ты выпіў стагоддзі таму і […]...
31. Адкажыце мне, добрыя людзи Адкажыце мне, добрыя людзі! Божа, чуеш ці не, адкажы – У гэтым жыцці калі-небудзь будзе Праўда дзесьці мацнее ілжы? І […]...
32. БАЛАДА ЛЯВОНА БАРАЗНЫ (4.02.1929-15.08.1972) Ад вёскі да вёскі, ад хаты да хаты Ідзеш ты па сцежках бацькоўскай зямлі, І бачыш, на колькі народ […]...
33. Заўтра нас ня будзе Я быў, а заўтра мяне ня будзе… Ты глядзела ў вочы, а гэта апошні раз… Ад болю рвуцца мае грудзі, […]...
34. Яшчэ рана, хлопцы, атрасаць Яшчэ рана, хлопцы, атрасаць На паперу горкія ўспаміны… Халадзее чорная раса На нямецкіх мінах. Слых ад кананады агрубеў, Сонца задыхаецца […]...
35. Памяці кнігі Кнігі паміраюць Зь цёмных спальняў дзе адзіная дарога пракладзеная жоўтай лямпай вяла да кніжнай старонкі іх рассоўваюць па ўсіх вуглах […]...
36. Я помню ўсё Я помню ўсё. Я помню ўсіх… Я помню ўсё… І што юнацства як уздых, І маладосьць быццам лісьцё… Я помню […]...
37. БАЛАДА ПІМЕНА ПАНЧАНКІ (23.08.1917-02.04.1995) Ці плачу я, ці пяю, Ці размаўляю з матуляю- Песню сваю, мову сваю Я да грудзей прытульваю. П. Панчанка […]...
38. Кожны з нас прыпасае Радзімы куток Кожны з нас прыпасае Радзімы куток, Каб да старасці чэрпаць адтуль успаміны – Дым над хатай, снапамі прыціснуты ток, Матчын […]...
39. Позні агонь у акне Надвор’е шалее наўколлем, Жахам калоціць сусвет, На сонныя пушчы і сёлы Дзікай пачварай раве. Завея кідаецца ў ногі Зграяю белых […]...
40. Хутка скончыцца век Вось закончыцца год – і закончыцца век, А што там нас чакае у новым стагоддзі? Можа стане з прыродай дружыць […]...