Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Мара

Думкi цяжкiя крэмзаюць сэрца.
…Каля хатачкi дождж расквiтае,
а ля печы так добра сядзець мне,
Хай душа з галавой спачываюць…

Супакоiцца дождж, стане дробным,
Вось тады пайду ў мокрае поле
паглядзець на сусвет п’яным вокам
ды палаяцца з воляй цi з доляй.

Я паслухаю птушак маленькiх,
што спяваюць падчас навальнiцы,
i ад здзiву спаду на каленкi –
як жа кожная з iх не баiцца?

Да зямлi дакрануся рукою
цi зусiм у разору звалюся,
сцiсну гразь у замёрзлай далонi,
ды з зямелькаю роднай паб’юся.

Запяю, закрычу, загалошу!
Хай спужаюцца птушкi-пявуннi!
Будзе ў рот лiцца стомлены дожджык
i расцягваць, i рваць вейкi-струны.

Буду ўвечары парыцца ў лазнi,
што прывабна чакае ў садочку.
Адагрэюцца рукi i пальцы,
Адагрэецца сэрцанька ўночку.

Прыйдзе сон у рыпучы мой ложак,
Знiкне цяжкае ўсё, разаб’ецца…
…толькi дзе тая хатка, той дожджык?
…Дзесьцi ў марах, што крэмзаюць сэрца.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Мара - Галіна Пірожнік