Верш Прыгоды бывалага элоуна
Калі я была дзяўчынкай,
Хлопчыка кахала я.
Мы з ім добра сябравалі,
Радая была сям’я.
Я сяброўцы расказала,
А яна – “дапамагла”.
Ну а хлопчык гэты дурнем
Апынуўся – вось це на!
Пасварыліся з ім дужа,
І сяброўству стаў канец.
Пра яго забыўся хутка
Гэты мелкі маладзец.
Лепей уж адной хадзіць,
Калі твой каханы – ыць!
Вось ужо я маладая,
Іншы трапіў кавалер.
Розуму ў яго – палата,
Не займаць яму манер…
Эх, вось хлопец гэты – скарбны!
Як жа з ім паразмаўляць?
Не пабачыць ён нікога,
Хто не падыдзе пад стаць.
Коль спаткаеш ты прынцэсу,
Лёс адзін у цябе – хамут!
Ходзіць ён цяпер шчаслівы,
Для прынцэсы ён – як шут.
Бо лепей элоунам быць,
Калі твой каханы – ыць.
Калі стала я дарослай,
Трапіў мне апошні шанс.
Усё ёсць: прыгожы, моцны,
Розум – як не даць, аванс!
Шмат гадзін прагаварылі,
Ён зачараваў мяне,
Потым – ах! – лёс-ліхадзейка,
Знік, як у кашмарным сне!
Напалоханы ён ходзіць,
Байкі травіць па сей дзень,
Ну а сам дзяўчын дынаміць,
І схадзіць кудысці – лень.
Ды лепей з кошкамі пражыць,
Чым калі каханы – ыць!
Усе сяброўкі замуж выйшлі,
Годы, як рака, бягуць…
У дзяўчат ужо ўнукі,
А мяне вось не бяруць!
Увечары іду дадому,
Ежу коткам я нясу,
Ну а потым – серыялы…
Старасць хутка, на насу…
Вось і скончылась аповесць,
Як далей быць, як жа жыць,
Калі хто і пакахае,
Атрымаецца – што ыць?
NaLa TiTO
(1 votes, average: 5,00 out of 5)