Верш Літаньне адзіноце
Зноў я прыходжу ў часе зьмярканьня
Складаю Літаньне, нясу Табе даньне
Ад сэрца свайго, Адзінота;
Можа, раней, як яшчэ не радзіўся,
Табе быў адданы, Табе прысудзіўся;
Крулева мая, Адзінота;
Можа быць, маці, калі спавівала
І ночы не спала, над люлькай сьпявала,
Аддала Табе, Адзінота;
Меў я ад родных пяшчоты – упады,
Мне мамка-галубка і ўсе былі рады,
А Ты – над усіх, Адзінота;
Ты надавала мне брэдняў у садочку
Ля хаткі радзімай, ў вішнёвым куточку,
Дзіцяці яшчэ, Адзінота;
Ласка Твая, што ўсяго навучыўся,
Ў жыцьцё, і ў людзей, і ў Цябе улюбіўся,
І воля Твая, Адзінота;
Сьмерцю сваёй – ці наглаю згіну,
Ніколі Цябе я ужо не пакіну, –
Не здолеці мне, Адзінота.
Часам Табе пасылаю праклёны,
Зубоў скрыжатаньне, уразаў мільёны
Ўладаньню Твайму, Адзінота;
І дух непакоры, руіны, паўстаньні
Над усе пераможны, кідае ў растаньне,
Абы ад Цябе, Адзінота;
Потым прыходжу пануры, пахілы,
Хачу падзівіцца на вобраз Твой мілы,
Пякнейшы за ўсё, Адзінота!
Ты ж, як матуля, прытуліш і прымеш,
Ашукаеш ласкай і тугу сунімеш,
І зноў я з Табой, Адзінота!
Гэтак, нявольны ніколі сабою,
Прыходзіў сягоньня па спрэчцы з Табою
Ў пакоры. Прымі, Адзінота!
(1 votes, average: 5,00 out of 5)