Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Засыныла мора

Засыныла мора,
Поступамі хваляў
Перашэпт старонак
У глыбінь хавала.

Віславусы кніжнік –
Жомчугавы ветах
На свае паліцы
Расстаўляў сюжэты,

Дзе ад вачэй нявартых
У прадоньні ночы
Маркотныя русалкі
Вадзілі карагоды

У жаданьні марным
Пазбыцца адзіноты.
Ды толькі мараплавы
Выгукалі боль іх

Аб стрэчаных калісьці
У затанях раманаў
І чароўных прынцах,
Й адважных капінатах.

Галасы нявестаў
Прамінулых здані
Уваскрашалі ў песьнях,
Якія склалі самі.

Аб шырокім сьвеце
Ды аб родным доме,
Што раставаў бяз сьледу
У ранішнім сутоньні.

Як да земляў новых
Загадкавых, панадных
Йшлі ў паход суворы
Малайцоў каманды.

Да штармоў ахвочым,
Ім ня ўсім вярнуцца,
І глыбіняў дочкі
Іх зьбіралі душы.

А па абардажах
У крыві астылай
Роспачна ўшчувалі:
“Што ж вы нарабілі!..”

Саланела мора,
Непагадзьдзю росла
Цэраз абуджоны
Непакой дзявочы.

Ды пад трывожны плёскат
Добра ведаў бераг,
Што схлынаюць сьлёзы,
Што сыходзіць пена.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Засыныла мора - Зьміцер Захарэвіч