Верш Іванка
Гады вайны. Разруха. Бруд.
Кліч хлопчыка аб дапамозе.
Які адзін застаўся тут,
На неабкатанай дарозе…
Яго бацькоў даўно няма:
Загінуў бацька ў палоне,
Матуля, чыстая душа,
У роспачы злягла на Доне.
Малодшы брацік – Філімон –
Памёр, калі хвароба ўзяла.
Сястрычка Танечка ўжо год
Байцоў на фронце лекавала.
А вёску, дзе жылі яны,
Ваўкі-фашысты зруйнавалі,
І разам з хатамі лясы
Чырвоным колерам палалі.
Хлапчук схапіўся за падол
Старой жанчыны, з ёю разам
Ён цяжкі шлях вайны ішоў,
З ёй ратаваўся іншым часам.
Аднойчы ноччу, у вясну,
Іванка ўскрыкнуў ад спалоху.
Убачыў страшную разню.
І збег у лес, надаўшы руху.
Там сеў пад велізарны дуб,
Застаўся ў поўнай адзіноце,
Бо болей крочыць ён не мог –
Ён апынуўся на балоце.
Слязінкі капалі з вачэй.
Бо разумеў, што часам згіне.
Чаму вайна малых дзяцей
Сама прадставіла магіле?
Але Іванка – барацьбіт!
Паспрабаваў пад ранак выйсці.
Пабачыў, што народ забіт,
І кінуўся ў пошук выйсця.
Ужо доўга крочыў цераз лес,
Не бачыўшы зусім жывога,
Пакуль заўважыў ён здалёк
Фашыста, хлопца маладога.
Падумаў – ратаванне тут!
Але ж ён страшна памыляўся.
Хоць з віду добры, унутры – бруд.
Тут выстрал дробязна раздаўся.
Зусім не дрыгнула рука
Пачырванелага забойцы.
У вачах у хлопчыка сляза,
І кліч матулькі звыш: “Не бойся!”
Ужо сэрца кінула свой стук,
Але ж засталася навекі
Там пляма, што з варожых рук
Вайною мерлі дзеці. Дзеці!
Гады вайны. Разруха. Бруд.
Няма жальбы аб дапамозе
Дзіцяці, згубленага тут,
На неабкатанай дарозе…
(1 votes, average: 5,00 out of 5)