Верш Па-над Свiслаччу

Дзе лугі-мурагі сон дзіцячы хавалі,
Дзе бяроз гаманкіх дзіўны спеў я пачуў,
Яе воды спрадвеку мяне калыхалі.
Даль жыццёвы лічу маёй Свіслаччу.

Я павольна прайду па лясным узбярэжжы.
Тут я водар Радзімы калісьці адчуў.
Прыгадаю маленства чароўныя вежы
I душу палячу па-над Свіслаччу!

Прыгадаю кахання майго летуценні,
Як, здавалася, ў неба ад шчасця ўскачу,
Як у мроях маіх не было мне спынення,
Рукі ўшыркі – лячу па-над Свіслаччу.

Прыгадаю сяброў мазалiстыя рукi.
Iм упэўнена ўнукаў я лёс уручу.
Нагадаюць былое мне пахi i гукi.
Задрамлю i прачнуся над Свіслаччу.

Прыгадаю дзядоў, што бацькоў ратавалi,
I слязiнка блiсне, як маланка, ўваччу.
Прыгадаю краiны гiсторыi хвалi,
Пастаю, памаўчу па-над Свіслаччу.

А калi прыйдзе час мне пайсьцi за бацькамi
I нявестка ў далонях запалiць сьвячу,
Не вязiце мяне на дзялянкi з крыжамi.
Я застацца хачу па-над Свіслаччу!

(1 votes, average: 5,00 out of 5)

Ещё вершы:

Пахi акацыi раптам навеялi Пахi акацыi раптам навеялi Мне успамiн з той далёкай пары Як па дварах мы ганялi на велiках Так называлi мы […]...

Наш лёс Лёс у дзядоў не быў салодкі, Бяда да косці церла плечы. Яны дарма не дралі глоткі, Казалі словы ў грознай […]...

Былое адыйшло Былое адыйшло ў прыкметы, Яно, на лёгкіх крылах птах, Ужо спачыло на сёмым небе, Ужо на сямі, далей ляціць, вятрах. […]...

РАДАЎНIЦА. ДЗЯДЫ Памiнаем сваiх бацькоў На зямлi словам родным. Май над полем iзноў Грэе нечым лагодным. Памiнаем усiх, хто жылi – Гэта […]...

Былое Былое. Ад платоў, ад тых парканаў, Дзе кураня не прапаўзе, Мацней ланцугаў адкаваных, Нізку сьлядоў жыцьцё вядзе. І доля гэткая […]...

Трэба дома бываць часцей Трэба дома бываць часцей, Трэба дома бываць не госцем, Каб душою не ачарсцвець, Каб не страцiць святое штосьцi. Не забыць, […]...

Мая дарагая святыня Аклiкаюць мяне часта – дзед, Для Радзiмы застаўся я сынам. Я пакiнуў салдацкi свой след Каля Мiнска, Варшавы, Берлiна. Чую […]...

Не зракайцеся роднага слова Не зракайцеся роднага слова, Каб не страціць сябе і дзядоў! Хай ідзе цераз люд паступова, Дзецям нашым ідзе ад бацькоў. […]...

Ты жывеш далёка ад мяне Ты жывеш далёка ад мяне, Дзе Бяроза берагі цалуе. Я з табой бываю толькі ў сне – Маё сэрца па […]...

Я не люблю Я не люблю, калі гавораць за вочы. Я не люблю, калі кідаюць малых. Я не люблю, калі кахаюць за грошы. […]...

Спеў маёй душы На шляху раптам прыпынюся У вясновых дзівос пару. Пра красу роднай Беларусі З-пад нябёсаў спяе жаўрук. Пеючы ў вышыні адрання, […]...

ЧЫМ МЕРЫЦЦА СВЯТАЯ БЕЛАРУСЬ? Бяры аловак, продак, у рукi, Ды паперы аркуш чысты. Пiшы сэрца свайго гукi Тыя, што пяе Айчына. Ад гранiц паўднёвых […]...

Прыходзь! Апошнім часам, па вясне, Чакаю ўсё часцей, Калі салоўка распачне Свой спеў – чысцей, чысцей! І ненарокам падштурхне Ўспамін пра […]...

Лiпеньскiм лiўнем Лiпеньскiм лiўнем у Лiепаi Пры фiлiжанцы адметнай кавы Трошкi аздобленай Рыжскiм бальзамам, Гойдаюць гукi сапраўднага блюзу, – Хвалi прынеслi заморскiх […]...

Не знойдзеш у свеце столькі слоў Не знойдзеш у свеце столькі слоў Каб зведаць усю цябе да дна: Твой бору шум, прастор палёў, Старонка родная мая, […]...

Эпікурэйства Санет-газэль-туюг Дом на юру, вятры цалуюць юр, у ціхім доме піша вершы Юр. Ён наталіцца славаю паспеў, ён славіць краскі, […]...

Спеў новых дзён Лясы і палеткі, гаі і азёры, Зямля нашых продкаў, дзядоў і бацькоў! Ты многа зазнала I ліха, і гора, Ды […]...

Вечаровае 1. Звон струны – Ці спеў аблокаў? Захад сонца палымнее, І душа – нібы нямее: Звон струны Ці спеў аблокаў? […]...

Родныя мясціны Тут некалі цякла рака, Па берагах алешнік рос, І невялічкія луга, Акутваў лютаўскі мароз. Гулялі хлопцы тут у хакей, І […]...

У клясе Шумна у клясе, шумна i нудна, Сьцены шырокiя душаць мяне. Словы вучыцеля цiха, марудна Льлюцца, iх слухаць ня хочацца мне. […]...

Я закахаўся Я закахаўся. Праўда. Закахаўся ў цябе кволую. Я закахаўся сквапна. Раскахацца ня здолею. Ведаеш нашто літары? Ведаеш. Толькі марна. Толькі […]...

Спаткаў я былое каханне Спаткаў я былое каханне. Яно не пазнала мяне. Hi радасці, ні хвалявання: вось-вось – і яно прамільгне. “Эгей, эгей! – […]...

Мне шэсцьдзесят Сёння мне шэсцьдзесят – З тым сябе павіншую, Вып’ю грам пяцьдзесят, Чым Бог даў, закушу я. Ва ўспаміны ўвайду – […]...

Госць Жывуць у небе змалку На лецішчы вятроў – Сястра мая маланка I сумны брат мой гром. Там холад і пустэча, […]...

Люлі, люлі, люлі! Спі, мая матуля! – Люлі, люлі, люлі! Спі, мая матуля! Спi, мая матуля, Дзень кароткi вельмi. Ноч ужо пачула Гукi калыбельнай. Спi, мая […]...

Я прачнуся Я прачнуся – і гляну ў аконца, Усміхнуся руплівым шпакам, Травам росным, высокаму сонцу, Неба сіні ды зорным шляхам, Воднай […]...

Вечарам Хавае змрок у небе хмары. Агонь ён паліць вечных зор; Глядзіцца месяц у выгары, Дзе не змаўкае жабаў хор. Не […]...

БЕЛАВЕЖСКАЯ ПУШЧА Запаветны напеў, запаветная даль Прада мной прадстае, толькi вочы заплюшчу. Ў небе зоркi твае зiхацяць як крышталь, Белавежская пушча, Белавежская […]...

Пераклады Я хачу, каб мяне зберагла ты На маёй небясконцай шашы, І таму я пішу пераклады З мовы думак на мову […]...

Радзіма 13.11.2014. За беларускае адраджэнне. Беларусь – мая старонка, Родны край маіх дзядоў. Разнясецца эхам звонкім Кліч Радзімы, кліч братоў. Вось […]...

Сонныя цені Мелкі дробат дажджу за акном Будзіць сонныя цені ў пакоі, Па халоднай падлозе паўзком Лезуць ціха сляпыя настроі. Горад моўчкі […]...

Прачнуся заране-заране, як свет нашых продкаў Прачнуся заране-заране, як свет нашых продкаў, – Не можа стрымаць сябе продкаў маіх гамана, Затоку зары пакалыхвае іхняя лодка, На […]...

Зямля бацькоў, ты зажурылася Зямля бацькоў, ты зажурылася, Няма той радасці ў вачах, Нібы да плоту прытулілася З дрыготкай хіласцю ў нагах. Вось хатка […]...

На Навагрудскай гары Тут жыў Міцкевіч. Тут яшчэ гудуць І веюць ветры тыя, што калісці Па свеце неслі хмары яго дум, Пад вокнамі […]...

БАЛАДА АЛЬГЕРДА АБУХОВІЧА (6.08.1840–22.08.1898) Усё аддаў людзям і толькі кнігі З сабой забраў, каб на кватэры жыць У Слуцку, да пары да часу […]...

Званок Да краёў перапоўнiцца смуткам душа – Аж бывае слязамi з вачэй пралiецца: Зноў мой школьны званок зазвiнiць мне ў вушах […]...

Прачыталат верш Анатоля Сыса Адпусьціце мяне, Курапаты Слухаць немагчыма… без слёз на вачах… Такая туга… быццам я…ў Курапатах… Не пускае дамоў да шчасця нас простага, не шануем […]...

Тое, што выйшла з мяне Калі мяне заўтра раптам не будзе, То гэта не дрэнна, а наадварот… Толькі шкада, калі добрыя людзі Ніколі не зробяць […]...

Пад уражаннем сустрэчы Я апантаны быў гульнёю, Што сёння ўвечары была. Яна расчуліла нас глыбінёю Ды вельмі думкі заняла. А думкі былі пра […]...

Жодзінскі асілак Жодзінскі асілак Асілак жодзінскі – БелАЗ, Ты – зубр сярод машын, Бы радзівілаўскі палац, Дарос да аблачын. Ты – роднай […]...