Верш Дума пра галаву
Вядома, як двойчы два,
Каму найболей шанцуе…
Галоўнае –
Галава,
Калі галава працуе.
Яна зарука зарук
(Бога самога дарунак!),
Што рухі тваіх рук
Маюць надзейны кірунак.
Хоць чуешся каралём,
Седзячы за рулём,
Можаш у бездань выбыць,
Калі галава схібіць.
Дасюль нам баліць нездарма,
Што цяжка гняло часамі,
Калі галава – сама,
А рукі і ногі – самі…
Ці ж у людскіх галоў
Важнейшай няма турботы,
Чым больш як мага галоў
Забіць у чужыя вароты?
Расці, як трава, дзятва,
Але не здраджвай, памяць.
Галоўнае –
Галава,
Калі галава цяміць.
Мы страху казалі “далоў”,
Калі нас агнём малацілі.
Цаною сваіх галоў
За незалежнасць плацілі.
He ўсё з дапамогай рыўка
Мы сёння адолець у стане:
Куды не сягне рука,
Туды галава дастане.
Зведалі мы наяву:
Тыя, што карануюць
Садовую галаву,
Надзею сваю руйнуюць.
He ўзвысімся ты і я
Ад пыхі безгаловай.
Якая, скажыце, сям’я,
Што з галавой яловай?
З малатабойца, з шаўца,
З майстра ламаць дровы
Дзяржаўнага мудраца
He зробяць ні вусы, ні бровы.
Мы ўзносілі з роду ў род
Розум вярхоўнай асобы, –
Дык выбірай жа, народ,
Сабе галаву даспадобы!
Грукае кроў у скронь –
Пра вечнае памяркую
Я, кладучы на далонь
Сваю галаву цяжкую…
(1 votes, average: 5,00 out of 5)