Верш За Ільічом
Упарта, цвёрда і натхнёна,
Гартуючыся на хаду,
Ідзе нястомная калона –
I рады я, што ў ёй іду.
Яна мільённая.
Нас многа.
Яе дэвіз – жыццё, святло.
Даўно пайшла яна ў дарогу,
Калі мяне і не было.
Яна, што крыллі для народа,
Яна – ягоны розум, кроў…
Як быццам з ёю я заўсёды
З пачатку самага ішоў.
Згаралі ў ёй,
Не паміралі,
I знішчыць не магла турма,
Хоць шмат каго, што пачыналі
Цяпер, на жаль, ужо няма.
Ды мы, адданых іх, да скону
Заўсёды будзем ўспамінаць –
Іх незабыўныя імёны
На небе зоркамі гараць…
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
I мы кагортаю з’яднанай
Ідзём няспынна дзень за днём
Ўслед за постаццю тытана,
Услед за нашым Ільічом.
Нас збіць імкнуліся з дарогі,
Віхуры лютыя гулі,
Ды хоць крывянілі мы ногі –
Сваёй трымаліся зямлі.
Зару Кастрычніка сустрэўшы,
Паход вышэй узняўся наш –
“Аўроры” залп акордам першым
Пачаў наш несканчоны марш.
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
I сэрцу радасна сягоння
За родны наш, савецкі дом,
Ідзе магутная калона –
Услед ідзе за Ільічом.
Мы ў даль без сполаху глядзелі,
Ніколі не гублялі шлях.
Бывала, што рады радзелі,
Вядома, так, як у баях.
Ды мы, як партыі салдаты,
Не станавіліся слабей,
Плячо к плячу і брат да брата
Яшчэ змыкаліся шчыльней.
Змагаліся. Перамагалі
Усе нягоды мы і жах
I зноў нязменна вырасталі,
Яшчэ вышэй узняўшы сцяг.
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
Нас не падужаць, не прыпыняць,
Бо ў нас расце сям’я братоў –
I мы ідзём ў адзінай плыні
З усіх, як ёсць, мацерыкоў.
З усіх краёў, з шыротаў розных,
У грудзях з вераю – агнём –
Упэўнена і пераможна
Мы ўслед ідзём за Ільічом.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)