Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Сказаць жадаю

Сказаўшы “Досыць!” адзіноце,
Па шаўкатраў’ю, па расе,
Ідзе жанчына і жывоцік –
Свой найвялікшы скарб – нясе.

Усмешка – сонейкам на твары,
Хоць і не лашчыцца жыццё:
Кахала моцна – а без пары…
Але – дзіцё! Яе дзіцё!

Яно ўнутры гуляе-б’ецца,
Чакае часу – ў свеце жыць…
Яго маленечкае сэрца
Трапяткай птушачкай дрыжыць.

Мо там – дачка? А мо – сыночак?
Абраць бы лепшае імя!
А колькі дзён і колькі ночак
У светлых марах правяла!

Якім яе малютка будзе –
У год… у тры… у дваццаць пяць?
Ці неяк выб’ецца ў людзі?
Ці будзе маці шанаваць?

Яна ўжо дзіцятка кахае!
Ажно пяе пад ёй зямля!
Ў руках жывоцік калыхае –
Нібы люляе немаўля!

Мо і глядзіць хто-небудзь скоса:
“Што, нагуляла – і адна?”
Але яна плыве па росах,
Нібы зачаўшая вясна…

І што ёй плёткі і зласлоў’е?
Яны развеюцца, бы дым…
А вось напоўненнасць любоў’ю
Не параўнаецца ні з чым…

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Сказаць жадаю - Мікола Яцкоў