Верш Норвіду
(Паэтычны цыкл па матывах біяграфіі)
1
Нерытмічная серэнада
па дарозе ў госьці
Я – цьмяны паэт.
Я забыўся, што дождж – вада,
А ня стома асеньняга неба,
Што вецер – паветра,
А ня стогн…
Я сябе жабраку, быццам грошык, аддам,
Я ўпаду хуткім позіркам
За таямнічы веер.
Я – цьмяны паэт.
Я варты насьмешкі, як Ной,
Што каўчэг будаваў
Пад бязвоблачным небам габрэйскім.
Я забыўся,
Што трэба любіць гэты сьвет, гэты гной,
І ў Евангельле клею свае каляровыя ўрэзкі.
Я – цьмяны паэт.
І штодзённае вашай гульні
Не запомню ніяк прадпісаньняў.
І я не гуляю
Разам з вамі.
І горад свае расстаўляе агні,
Як аблогу, якую
Я цэлую вечнасьць трываю.
Я – цьмяны паэт.
Я ў альбомы ня ўмею пісаць,
І нічога прыемнага не прысьвячу я нікому.
Я – цьмяны паэт.
Непатрэбныя вершы згараць,
І сьвятло разьліецца няўрымсна
Па вашаму дому.
2
Праменад паэта
Як соладка, калі падчас прагулкі
З маленькай пані,
сьціплай і прыгожай,
Дзеля якой ты быў гатовы ўчора,
Як Гамлет, зьесьці кракадзіла ці
Пісаць, як падабаецца народу,
Як соладка падчас такой прагулкі
З п’янюгам незнаёмым прывітацца,
Увасабленьнем вулічнага гною,
І мімаходзь сваёй заўважыць даме:
– Я хутка пазнаёмлю вас бліжэй –
Ён вельмі каларытная асоба.
І сэрцам адчуваючы павагу
Да інстытуткі, што зьбялела толькі,
Але ж ідзе, ня страціла прытомнасьць,
Шпацыраваць па чыстым тратуары,
Здымаючы свой чорны капялюш
Прад кожным жабраком і валацугам.
Так робяць дасканалыя паэты.
3
Маленькае галоднае трызьненьне
Павута зацягвае вакно.
Гэткія фіранкі мне да густу.
Сябра мой, Арахна, ладзіць зноў
Нітку сэнсу дрогкую праз пустку.
Што мне да атручаных багоў,
Да таго, што трэба піць і есьці…
Сябра мой, Арахна, ладзіць зноў
На жыцьцё, нібы на муху, сеці.
Вечны вечар хату апавіў.
І багі маўчаць, і я таксама.
На абрус самоту я праліў,
І няма каму заўважыць пляму.
Можна п’яным быць і безь віна.
Мне ўдаецца гэта кожнай ноччу.
Пасмачкі Ясонава руна
Сыплюць, сыплюць золатам у вочы.
Цемра пакалыхвае фатэль.
І жанчына злоснай прыгажосьці,
Што жыве за трыдзевяць зямель,
Ключ не павярнуўшы, уваходзіць.
Як ніколі, ціхая яна,
Слухае мае п’яныя скаргі
І сядзіць са мною давідна,
Поўная спагадлівай увагі.
А пасьля зьнікае, як прыйшла.
І няма жыцьця ў маім пакоі.
І абрус зьлятае са стала,
Быццам плашч параненага воя.
І вакол пляцецца павута,
Заплятае ўсё паветра ў хаце,
Дзе няма ні ежы, ні пітва,
Ні сяброў, ні золата, ні шчасьця.
4
Роздум пад кустом шыпшыны
(Rosa canіna)
Сабачая ружа, мая несарваная кветка,
Мой дзікі агеньчык, запалены лёсам самім.
У белыя рукі паненак трапляеш ты рэдка,
Ты сходная вельмі
Зь няўрымсьлівым лёсам маім.
Трава не расьце там,
Дзе крочыць прывыклі натоўпы,
Таму я заўсёды
Іду па высокай траве.
Сабачая ружа
Квітнеецца ў цэнтры Эўропы.
Пад пышным кустоўем
Паэт непрызнаны жыве.
5
Vade mecum!
Ідзі за мной!
Бо я не абяцаю
Ні Меккі, ні Эдэма, ні Чыпанга,
Бо мудрыя пайшлі за мудрацамі,
Зблажэлыя – за тымі, каму блага.
За слаўнымі памкнулі славалюбцы,
За злоснымі – аматары пабіцца.
За дурнем нехта йдзе, за душагубцам,
За д’яблам, за распуснай Мілавіцай,
А ты ідзі за мною!
Рэшткі замкаў
Пакрыюць ногі нам цагляным пылам.
Між мармуровых Артэмід і Вакхаў
Жыве Ікар,
Сьсівелы і бяскрылы.
Ідзі за мной!
Бо я не абяцаю
Канца дарогі і карыснай мэты.
Ідзі за мной!
Бо я цябе чакаю –
Паэт – паэта.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)