Верш Майму прыяцелю Гары
Няма спакою конікам уначы
Яны як згубленыя душы валацуг
Лятуць паводле шляху эліптычных дуг
Скрозь час і кантыненты ў свет пакут
Скрозь час і кантыненты між пакут
Вандруюць валацугі па зямлі
Шчаслівыя не прагнуць адкрываць
І вынаходзіць новае, і бачыць
Ім абыякавы нязлічныя задачы
Пікаса, Нітшэ, Байран і Далі
Пікаса, Нітшэ, Байран і Далі
Імкнуцца пустач у творах загаіць
Шчаслівыя ж бы свінні ў хляве
Капаюцца ў брудзе ды візгочуць
Чакаюць пайкі ладнае, рагочуць
У поўных зверскай эйфарыі ночах
У поўных жарснай эйфарыі ночах
Ствараючы падобных да сябе
Паэты як эльторскія быкі
І з дня ў дзень атручаны іртуццю
Яны па краі бездані ідуць
У рызыцы сарвацца ў нікуды
У рызыцы забыцця назаўжды
Паэты душы рваныя нясуць
***
А ты, мой дружа Гары, што не спіш?
Усе здзекваешся з людскае брыдоты
Між годнасці самотнае свабоды
Ты мроіш быць мяшчанінам сляпым
Ты хочаш стаць мяшчанінам сляпым
Зарэзаўшы Герміну без нагоды
Гармонію згубіўшы назаўсёды
Застаўся летуценнікам старым
(1 votes, average: 5,00 out of 5)