Верш Хуткая плынь
Не трэба, каханая, слоў. Памаўчым.
Ніхто не валодае мовай, якою
Два сэрцы, спавітыя пешчаў ракою,
Размову вядуць, у нябыт плывучы.
Глядзі, які морак, і шэрань, і стынь
Залеглі наўкола страшлівай аблогай…
Дык будзем жа моўчкі адно да аднога
Туліцца.
Хай зносіць нас хуткая плынь.