Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Павуціна інтэрнэта

Ізноў згубіліся ў сусветнай павуціне-
ты там, я тут, бясконцыя шляхі.
Чырвоны, жоуты, два зялёных на мадэме-
кароткі старт, бягуць далей радкі.
Імя, паролі, электронныя паштоўкі,
навін, рэкламы, спама карагод.
А я хачу адчуць цяпло жыцця хоць колькі…
Адно “Вітаю!” хоць у новы год..


Верш Павуціна інтэрнэта - Вольга Лойка