Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш У шлях апошні

У шлях апошні, ў лёгкіх санках,
Пасля развагі, а не здуру,
Дзядуля цягне “нечытанку”,
Каб здаць яе ў макулатуру.

У промнях сонца пераплёты
Багаццем позіркі кранаюць –
Прывабна ззяюць пазалотай,
Узяць у рукі запрашаюць.

Вось толькі ўчора на паліцах
Яны стаялі ў цёплым доме,
А сёння доля іх згубіцца
Паміж паперак і кардонак.

Хаця стары – не з ліку лохаў
І не хварэе на галоўку,
Тамы Есеніна і Блока
Вязе на пераапрацоўку.

І Чэхаў тут, і Дастаеўскі.
Што па тамах, што паасобку.
Гняце маркота. Сэрцу кепска.
Але так вырашана. Кропка.

І не таму, што сёння грошай
Яму крытычна не хапае, –
Стары чытаць ужо не можа –
Аслаблы зрок не дазваляе.

Хацеў адвезці сыну, ўнукам,
Дык не згадзіліся на гэта.
Нашто, як маецца камп’ютар,
Шчэ марнаваць час на паэтаў?

Дый у кнігарні, калі прымуць,
Як на паліцы будзе месца,
Так і пакрыюцца ўсе пылам,
Нібы якое непатрэбства.

Куды яшчэ? Ў бібліятэку?
Магчыма, ў сховішча закінуць?
Там у старога чалавека
Яго багацце, пэўна, прымуць?

Духоўны скарб. Ці “няўжыванка”?
Што гэта – смецце ад культуры?!
У шлях апошні: з дому, ў санках.
О, горкі лёс літаратуры!

6.12.2010

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш У шлях апошні - Таццяна Дзям'янава