Беларуская паэзія

Вершы на беларускай мове



Верш Мяне, напэўна, хтосьці ўрок

Мяне, напэўна, хтосьці ўрок
Ці я сур’ёзна захварэла:
Употай здраджваючы целу,
Збягае сэрца на лісток.

І з ім становіцца адным,
І ўвекавечваецца ў вершы,
Каб ілюзорнасцю завершыць
Майго жыцця пустога дым.

Боль развярэджвае душу
І растапляе лёд істоты –
І я, здараецца, бы з лёту,
Слязьмі нябачнымі пішу.

Адкуль не ведаю, але
Пад знакам шчасця альбо гора
За кропляй кропля льюцца творы,
Як быццам міра ці алей.

Сцякаюць словамі радкі,
Выратавальныя, бы споведзь –
Каб загаіць і супакоіць
Жывыя раны й гузакі

І ўсё, што мучае ўнутры –
Марэнні, думкі, адчуванні –
Неўтаймаваным вершаваннем
Суняць, суцішыць да пары.

Пісанне – сродак ад нуды?
Але… О, сорам! Злыя сведкі
Гавораць мне, я не паэтка…
Мо і не хлусяць, сапраўды?

8.07.2012

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)

Верш Мяне, напэўна, хтосьці ўрок - Таццяна Дзям'янава