Верш Жураўлі (казка)
Непадалёку ад дома, што стаяў на водшыбе, узвышаўся калодзезьны журавель. Ён выцягваў шыю, углядаўся ўдалячынь, дзе на поплаве былі бачны жураўлі. Яму было даспадобы наглядаць за іх танцамі. Тады і ён, нібы ў такт, пачынаў ківаць галавою на ветры. Аднак ні на паўкроку не мог скрануцца з месца. Хоць часам у сне бачыў сябе такім жа танцорам!
Неяк восеньскім днём жураўлі апусціліся зусім блізка ад яго і ён пачуў іх словы:
– Мы збіраемся адлятаць у вырай. Дык паляцелі разам з намі!
– Не магу, – зарыпеў-закурлыкаў калодзезьны журавель, – ніяк не магу пакінуць сваіх гаспадароў. Хто ж будзе паіць іх вадою, хто ж будзе даставаць са студні зорачкі для іх дзетак?!
– Ну дык бывай да вясны! – пракрычалі жураўлі і пачалі адрывацца ад зямлі, строячыся клінам.
А калодзезьны журавель доўга глядзеў ім услед і ківаў галавою, ужо нібыта з дакорам…
А як выраслі і пачалі адлятаць у вялікі свет, як у вырай, дзеці гаспадароў, а затым вяртацца дадому, ён не аднойчы з вялікаю радасцю чуў:
– Якое шчасце трымаць у руках не сініцу, а цябе, журавелю!
Яны былі ўдзячны свайму цыбатаму дабрадзею за тыя зачэрпнутыя ў калодзежы зорачкі, якія запалі ім у душы і аказаліся потым божымі іскрынкамі іх талентаў…
(1 votes, average: 5,00 out of 5)