Верш Мая радаслоўная
З чаго пачынаць радаслоўную сёння?
Прапрадзедаў нашых, на жаль, я не помню.
Не засталося даўнейшага следу,
Было невядома ні бацьку, ні дзеду.
Ды не таму, што мы знаць не хацелі,
Проста таму, што пісаць мы не ўмелі.
Дазвольце ж, я летапіс свой пачынаю,
Як я прапрадзеда сам уяўляю.
Сядзіць ён, густыя пахмурыўшы бровы.
У замку з бярвення – смалістым, сасновым.
Хай шыбы анучамі пазатыканы,
Хай дах па-над замкам увесь саламяны, –
З каміну, больш пэўна – з каменнае печы,
Яго смалякі асвятлялі штовечар.
А быў ён, як рыцар, харобры, багаты,
Увесь, дзе ні глянеш – у латах, у латах…
А латы на ўсім ім блішчаць, зіхацяцца –
На портках, на світцы і нават на шапцы.
Насіў жа заўсёды з павагаю нейкай
Заместа мяча ён капшук з самасейкай.
Хацеў ён жыццё сваё гэтым аздобіць,
Ляжала там крэсіва з губаю побач.
I жыў задаволена продак няжадны,
Што ў свеце агонь быў яму падуладны.
Ды трэба прызнацца, крыху быў фарсісты,
Меў рыцарскі рог ён і рог галасісты.
Даўжэзны-даўжэзны, самім змайстраваны,
Увесь перавіты карой берасцянай.
Як выйдзе прапрадзед, затрубіць на вёску
На выган збярэцца ягонае войска.
Адно што не бачна нідзе сцяганосцаў,
Галовы рагатыя, што ў крыжаносцаў.
Ды продкава войска не ваявала,
Яно толькі травы са смакам знішчала.
I быў ён, мой продак, вядомы і знаны –
Вятрамі у кнізе палёў прапісаны.
Асцюжаны ўзімку, асмужаны ў леце,
Араў і трубіў ён да самае смерці.
Спакойна страчаўся са смерцю сваёю,
Бо склеп быў гатовы яму пад сасною.
Стагоддзі міналі, і леты, і зімы,
I прадзед і дзед мой былі ўсе такімі.
А што з навіны ім пазнаць давялося?
Ну, можа, што дзеду – жалезныя восі.
Калі ж на палетку ў нас плуг заявіўся,
Я помню, што бацька ўжо гэтым хваліўся.
Не шмат мы да старасці бачылі змалку,
Былі нам за дзіва нават запалкі.
А дзе мне знайсці вас, патрэбныя словы,
Каб сёння азначыць мой летапіс новы?
Каб ведалі, прадзедам радасна б стала,
Што многа пабачыць за ўсіх мне прыпала –
З чырвонымі сцягамі людства калоны,
Чырвонымі сцягамі свет азароны.
Як з молатам серп на вякі паяднаўся,
Як слава ў народзе адна павялася,
Як мы багацелі ўсё болей і болей,
Як трактар выходзіў на нашае поле,
Як беглі са станцый агеньчыкі дротам,
Як вышай і вышай плылі самалёты.
У летапіс мой я запісваю гэта,
Хай прадзеды знаюць – пазнаў я ракеты…
Хай рыцар даўнейшы і быў зухаваты,
Мне рыцар нябесны сягоння за брата.
Гляджу на яго я – з майго ён народа.
Шалом у яго быццам даўняе моды,
А ў ім ён з Сусветам размовы праводзіць.
Ён смела на свой карабель узыходзіць,
А сеўшы, як возьме рычаг ён рукою
I пойдзе кружыцца над нашай зямлёю.
На гэтым яго не спыняецца мэта –
Імкнецца ў палёт на другія планеты.
Штораз усё далей і далей дарога,
Іх будзе ў жыцці яшчэ многа і многа…
Калі ж я, знясілеўшы, летапіс кіну,
Яго дапісаць даручаю я сыну.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)