Верш Дзяды, альбо дзень памерлых
З кожным днем усе мацней адчувалася
прыцягненне зямлі, набліжалася вялікая
змена, жыцце падыходзіла да мяжы.
Выразнай і непазбежнай.
Знікалі жаданні, асыпаліся сухімі лісткамі
долу. Іх зграбалі і палілі, нібы смецце. Дым
быў вапошняй бездапаможнай спробай
запоўніць пустку, што паўставала там, дзе
ападалі жаданні ды рабілася так няўтульна.
Бездакорная аголенасць усіх жыццевых
недарэчнасцяў выбівала з раўнавагі нават
самых моцных.
Набліжаўся крэс. Усе ведалі, што па той бок
будзе лягчэй, там народзіцца радасць
перамогі. Гэты крэс, гэтая мяжа пралягала
праз Дзень памерлых. Гэта яны з учэпістай
упартасцю мінулага прыцягваюць нас да
зямлі, адарвацца адякой мы не ў стане, але
і сысці ў яе да пэўнага часу мы не ў праве.
Нашае права – права жыцця. Іхняя сіла –
сіла смерці. Хто перамагае сілу –
атрымлівае права.
Па той бок мяжы будзе сыпаць снег, ен
занясе папялішчы. За гэтым свежым белым
абрусам пераможцы адсвяткуюць перамогу.
Палеглыя спачнуць пад белай прасцінай і
згубяць адчуванне цяжару і прыгнечанасці.
Яны зробяцца зямлей з ейнай адвечнай сілай
прыцягнення.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)