Верш Маю гонар, бо маю свае карані
* * *
Вадзіму Клімовічу
Маю гонар, бо маю свае карані,
маю глебу, з якой прараслі яны ў сэрца,
маю кола сяброў і далёкай радні
на балотнай зямлі, што радзімай завецца.
Маю мову – на ёй гаварыў мой народ,
хоць з нядаўняй пары і не надта гаворыць –
гэта мова, як кроў у аортах дарог,
пазайздросціць яе мілагучнасці вораг.
Маю веру, што лёс прасвятляе да дна, –
у адзінага існага светлага Бога.
Маю мару пра тое, што можа з’яднаць
гэты край пад сузор’ем-крылом Казярога.
Маю досвед кахання, і памяць яго
над зямлёй узвышае да гэтага часу…
А пра гора, пра страты, пра згаслы агонь
і пра боль не чакаю ад Бога адказу.
Хто мы ў гэтым віры? Ваяры – змагары
з легіёнамі зла, што наш свет не скарылі.
Воі ў Боскай дружыне – ідзём на прарыў
з пракаветных часоў Аркаіма і Крыўі.
І калі я ўжо меч не ўтрымаю ў руках,
у апошні свой міг зноў душой узгадаю
гэта шчасце: мець веру, мець мову, мець шлях,
калі нават нічога я болей не маю.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)