Верш На смерць
Людзі нараджаюцца, жывуюць, паміраюць.
Людзі вучацца, гуляюць, працуюць.
Але усіх уканцы у труны хаваюць
І помнікі усім на магіле будуюць.
Хтосьці жыве незаўважна ды непрыметна.
Нічога не зрабіўшы у жыцці сваім.
А хтосьці жыве надзвычай адметна,
Працуючы нават тады калі мы ўсе спім.
Ёсць людзі-фанаты адданныя справе.
Тыя, на кім трымаецца ўсё.
Тыя, без якіх памылкі не справіць.
Тыя хто робіць тваё і маё.
Ёсць яны сярод розных прафесій:
Урачы, настаўнікі, інжэнеры, рабочыя.
Тыя хто радзіліся і побач з Багамі крочылі.
Тыя, пра каго варта складаць песні.
Адданыя, рашучыя, добрыя, адважныя.
Колькі эпітэтаў можна сказаць.
Ніколі яны не будуць прадажныя.
Павінны мы кожнага з іх паважаць.
Але і гэтыя людзі смяротныя целам.
І да іх смерць прыходзіць як і да нас.
І няма найгоршай страты для краіны цэлай.
Калі наканаваны да іх прыходзіць час.
Ды пакойцеся з мірам у мяккай зямельцы
Гіганты мыслення, геніі часу!
…вось ляжыць у труне і нібыта смяецца
Бласлаўляючы на подзвігі чалавечую расу.
(Павелу Лойку)
(1 votes, average: 5,00 out of 5)