Верш Дзедава субота
Ціха пад вокнамі дыхае вечар.
Ноч атуляе стамлёныя плечы.
Зорных нябёсаў таемнае веча
Душы Дзядоў выпраўляе на стрэчу…
На далані маёй дыхае свечка.
А над Айчынаю дыхае вечнасць.
Жаліцца небу старэнькая груша –
веццю счарнеламу завязь не гушкаць…
Памяць астылае лісце варушыць.
Гуслі Дзядам спавядаюцца скрушна.
З выраю жальна вяртаюцца птушкі –
чуйныя родныя дыхаюць душы.
…Стогне Радзіма, з няволяй павенчана,
хіжаю шабляй варожай пасечана.
Здраднай касой курапацкай скалечана.
Попелам чорнае былі апечана…
…I паўстае – неадольная, вечная,
гордаю княжай крывёю асвечана.
Перад балеснай зямелькай укленчу –
чую: магілы паўстанцкія енчаць,
чую: адчайным заходзяцца крэчам
хаты пустыя, астылыя печы.
Чую самоту дарогі адвечнай –
боль невылечны і жаль чалавечы.
Белая поўня над чорнаю пожняй.
Дыхае свечка, на вечнасць варожыць.
Мовай чужынскай і воляй варожай
не пакарай мяне, праведны Божа!
Белай Краіне не згінуць парожняй –
абарані ад бяспамяцтва, Божа!
З веку мінулага дыхае вецер.
Дыхае памяць у зорным Сусвеце.
Свеціць паходня, у цемрадзі свеціць.
…Белае мроіва неба парушыць.
Белай малітвы начное не рушу.
Пад абразамі на покуці – душы…
(1 votes, average: 5,00 out of 5)