Верш Бела Зямля
Сонечны дзень за шыбай тваёй.
Ты чалавек з вялікай сям’ёй.
Сцюжа пакіне родны твой край –
Ты толькі чакай, ты толькі чакай.
Усе супярэчнасці, доўгі прыгнёт.
Увесь наш прыціснуты, хісткі народ.
Талент спрадвечны, які тут жыве –
Узыйдзе на гару, агонь развядзе.
І ён заблішчыць сярод Бела дня.
Сцягам Чырвоным на “Бела Зямля”.
Агонь не пагасне – ён будзе гарэць.
Ярчэй кожны момант і “Душы Нам грэць”.
“Гэй! Беларусы!” – пачне ён крычаць.
“Усе да мяне! Больш не трэба маўчаць!”
Музыкі зайграюць, на сцэну ўзыйдуць.
Іх творчасць ужо ад людзей не крадуць.
Прыедуць к агню людзі з іншых краін.
Што тут не былі шмат гадоў і гадзін.
Успомняць свой талент, што калісь загубілі.
Успомняць, як цяжка за “межамі жылі”.
А на вуліцы сонейка яркае ззяе.
І ветрык лагодны пяшчотна гуляе.
Птушкі ў небе спяваюць вясне.
Усё так цудоўна, як быццам у сне.
Знойдзе Краіна сваю прыгажосць.
І Беларус больш не будзе ў Ёй госць.
Цярпліваю працай і воляй сваёй.
Даб’ецца ўсяго і мінуе “застой”.
Карэнная нацыя і родная мова.
Вось план развіцця – вось Усім пастанова.
Нічога другога, каб быць БЕЛАРУСАМ.
ДАСТАЛА жыццё ў пятлі пад прымусам.
Усе доўга цягнулі “Кабылу” за хвост.
Яна ўжо старая – не цягне свой “Пост”.
Заменаю ёй былі ўсе “Кані”.
Аднак сапсавалісь у калгаснай раллі.
Вялікія людзі на нашай Зямлі.
Пад старасць сваю са “сцэны” сышлі.
Творчасць ад іх застанецца хоць.
Трэба ўжо – “Хлопец” – хопіць, СЫХОДЗЬ.
31.03.2011
(1 votes, average: 5,00 out of 5)