Аўтар Алесь Наркевіч

Час забірае ўсё: Каханьне, сяброў і рэчы, І досьвед, і пачуцьцё, І успамін малечы. Бяздушны халодны Час, Як прорва бяз […]

Білет да Беларусі. Прадавала касірка білеты У вакзале аўтобусных зносін. Прадавала касірка білеты – Каму ў лета, каму у восень. […]

Нічога ня кажуць людзі. Нічога ня пішуць газэты. Сышоў дэпрэсыўны студзень – Дзялянка ўрачоў і паэтаў. Няма ніякіх навінаў. Жыцьцё […]

Аднойчы прыходзе стома. Ў які-небудзь ціхі вечар. Калі ўжо усё вядома (а зьведанае – пустэча). Ніякіх ня трэба словаў. Зусім […]

Ні табе, ні сабе, нікому Я ніякай ня дам парады. Проста – ганьба у горле комам, Ў навакольлі – смурод […]

Без каранёў. Без каранёў ты – трава сухая, Дрэва пашкоджанае грыбком. Мёртвая памяць – душа пустая, Нават калі у кішэнях […]

Папрок Музам. Забыліся Музы даўнейшыя сьцежкі. Ня хочацца Музам у багну душы. Сучасныя Музы больш там, дзе пацешкі, Прэзэнты, застольлі, […]

Восеньскі букет Сумныя твае вочы. Ласкавыя твае рукі. Халодныя твае вусны. А словы, што ты мне кажаш, Напэўна, гучаць і […]

Аднойчы палюбіць жыцьцё Такім, як ёсьць, без агаворак: З дурнотай, радасьцю і горам, З тугой былых і новых дзён… Аднойчы […]

Заўсёды праўда пераможа, Які ёй лёс не прызначай. Нахабства, здраду, подласьць, грошы, Нявер’е, веру і адчай Заўсёды праўда пераможа… Адно […]

Галоўнае – з сабой не разысьціся. Што б ні спрыяла: пернік ці прымус. Каб некалі, як лягу на абрус, Зьявіўся […]

Як добра, што Ты ёсьць. Малітва, радасьць, сьлёзы I сонца, і вясна Зьліліся ў адно. Як добра, што Ты ёсьць. […]

Пытаньні. Чым можа ганарыцца здраднік? Чым можа пахваліцца кат? Што пад абгорткай мае “ватнік”? Хто злодзея электарат? Якога розуму “апоек”? […]

Гартаю дні – жыцьця старонкі, Не пасьпяваючы разгледзець І расчытаць, і зразумець Абзацаў, сказаў, кропак, словаў… Што скрыта там? Якою […]

Адвыкаю ад цябе. Сьмех і голас забываю. І надзей ужо ня маю Лашчыцца ў тваім цяпле. Адвыкаю ад цябе. Сэрца […]