Верш Ці казка, ці быль
Сястрыца неяк Янку павучала:
“Калі адчуеш смагу летнім днём,
Не пі з капытца, брацік, што папала!
Аслухаешся – станеш казлянём!”
Ды дзе там! Быў малеча гэткі неслух!
Наўмысна нахіліўся – і папіў.
І раптам сапраўды ў яго палезлі
Маленечкія вострыя ражкі!
Памацаў галаву хлапец рукою:
“Ну нарабіў я сам сабе – бяды!
Алёнушка! Сястрыца! Што са мною?!
Няўжо так застанецца назаўжды?”
Прайшлі гады, аселі за плячыма.
Забыўшы пра гаротнасці свае,
Іван – зусім дарослы, ўжо мужчына.
Нібы ваду, гарэлку ў горла лье.
Пра рожкі, ім схаваныя ў валоссях,
Забыліся і жонка, і радня.
Цяпер ужо яны Івана просяць:
“Не пі! Спіртное зваліць і каня!”
Але ж ці нехта п’яніцу стрымае?
Ды ён яшчэ ў маленстве спрытны быў!
Так п’е! Хаця і сілы ўжо не мае,
І нават на галоўку стаў слабы.
Співаецца, нібыта кім закляты.
А рогі, хай нябачна, ды растуць.
Калі ж ідзе па вуліцы “паддаты”,
Яго казлом часцей ужо завуць.
Ды той казёл не можа ўжо спыніцца
І збавіцца ад прозвішча свайго…
Мараль: “Не піце, дзетачкі, з капытца –
Бо п’янства пачынаецца з яго!”
Калі ж адолеў нехта гэты вершык,
Дазвольце наўздагон яшчэ дадаць:
“Малодшым трэба слухацца старэйшых,
Каб потым у жыцці не бедаваць!
(1 votes, average: 5,00 out of 5)