Верш ASTRAVETS. 14 вершаў адтуль
ASTRAVETS
Ні вы, ні я – ніхто не вінаваты,
Усё, як мае быць, усё звычайна:
Мой голас, ненаўмысна хрыплаваты,
Ваш хуткі позірк, кінуты адчайна,
Несупадзенне, несваечасовасць,
Разгубленасць галоўнага пытання
I вашай прыгажосці невымоўнасць –
Апошняй кропляй нашага растання.
24.03.2016
Astravets
Дарэчы, што вядома пра Яе?
Яна прачнецца – сонейка ўстае,
Яна заплача – дробны дожджык пойдзе.
У нейкім сэнсе з Ёю павязло:
Яна ўсміхнецца – прэч сыходзіць зло,
Губляецца, знікае ў карагодзе
Яе бясконцых жартаў пра Яго.
А Ён яшчэ не ведае ўсяго,
З чым прыйдзецца сустрэцца непазбежна.
Яна не цукар, з Ёй жыццё – не мёд,
Спрачаецца, нібыта кулямёт,
У спробах заставацца незалежнай.
А Ён, што Ён? – Надзейны, як скала,
Ён сам сябе зрабіў. Пачаў з кала,
А потым двор з’явіўся неўзабаве…
Ён быў усюды, спрабаваў усё,
Свой бізнэс гадаваў, як парасё,
Якое закалоць ужо не ў праве.
Яна – паветра, сонца, Ён – зямля.
Ён пачынаў, як іншыя, з нуля,
Але паветра іншым не хапала.
Яму свяціла сонейка-Яна,
За цэглай цэгла – вырасла сцяна,
За той сцяной Яго Яна чакала.
Ён разбіваўся кожны дзень ушчэнт,
Каб гэта байка мела хэпі-энд,
Каб стала знакамітай кінастужкай…
Дарэчы, што вядома пра Яго?
Ён працаваў, і ўсё дзеля таго,
Каб сесці ў клетку адзінокай птушкай.
25.03.2016
Astravets
Абпальваеце мяне поглядам,
Спрабуеце дакрануцца,
Гуляеце ў гульні дарослыя.
Усё чакаеце, што я дам
Падставу, каб распрануцца,
Каб словы сказаць узнёслыя.
Словы вашыя мне навошта?
Штучная гэта ўзнёсласць,
Пачуцці ненатуральныя.
Сярод іншых Алегаў, Сярож ды
Саш я пазнала даросласць,
За**ана літаральна я.
Прапануйце віно і грошы,
Потым, некалі – цёплае мора.
Працавала гэта калісці.
Усе Алегі, Сашы, Сярожы
Мне прыносілі толькі гора,
Абяцаўшы да шчасця выйсце.
Кожнай ноччу мне сніцца яма –
Чорная, нібы душа мая,
Глыбокая ды халодная.
Мне наўрад ці ўжо скажуць: “Мама,
Для мяне ты самая-самая:
Адзіная, прыгожая, родная!”
26.03.2016
Astravets
Привет, мой одинокий, старый друг.
Скажи, друзьям должно быть одиноко?
Почувствуй сердца преданного стук,
Исчезнет сразу грусти поволока…
На проволоку звуки нанизав,
Тебе пошлю венок своих терзаний,
Вплету душистый трепет сочных трав,
Перемежая горечь лобызаний.
Тоску твою мешком уволоку
И закопаю на развилке судеб…
Захлопну наше “Слово о полку…”,
А дальше – по накатанной, как будет.
Но будет ли: ты улыбнёшься вдруг,
В другое русло мысли направляя,
И русые твои коснутся рук,
И рукава распутаю едва я?
31.03.2016
Astravets
Я адчуваю, што сябру майму кепска,
Я разумею, што дрэнна яму, блага.
Ён дагарае, нібыта ў агні трэска,
Ён высыхае: знішчае яго смага.
Словы “трымайся, змагайся, усё добра”
Не дапамогуць: складана яму вельмі.
Колам ляжыць на грудзях у яго кобра –
Цёпла, утульна і хораша там шэльме.
Цягне пачвара з ягоных грудзей сокі.
Думаў гадзіну, як гадзіну зняць з сябра.
Вырашыў проста (сышліся, відаць, зоркі):
Дапамаглі мне сябоўства, адчай, ….. швабра!!!
31.03.2016
Astravets
Якое блакітнае неба!
Яскравае сонца якое!
Зялёным пакрылася глеба,
I я развітаўся з тугою.
I я развітаўся з самотай,
Раздарваю ўсмешкі прахожым.
Я гэта раблю з асалодай,
I сам станаўлюся прыгожым.
Так, я прыгажэю, квітнею,
I хутка ружовым бутонам
Сустрэну сваю Архідэю,
I не забароніць ніхто нам…
05.04.2016
Astravets
Я не чакаю лёгкіх перамог,
Ня трэба мне казаць прa перамогі.
Яшчэ адну паперу перамог
I хутка кіну камяком пад ногі.
Яе намочыць дожджык веснавы,
А сонейка вясновае прасушыць.
Звяртаючыся да мяне “на Вы”,
Мясцовы дворнік не шкадуе вушы:
“Ё* Вашу мать, поэтов развелось!
Уже дворы! Вам мало интернета?
За*рали всё!
Без Вас мне не мелось!?” –
Пайду і напаю ў сабе паэта.
Я не шукаю лёгкіх перамог,
Не стукаюся ў выдавецтваў дзверы,
Жыццё раскласці на паперы мог,
Але навошта гэтыя паперы?
05.04.2016
Astravets
Так, мова небагатая мая,
У кожным вершы словы “неба”, “хата”.
Нажаль, пішу на ёй умоўна я,
Адсюль жыву й умоўна, небагата.
Iду, збіраю словы ў капялюш,
На кроплі-слёзы не звяртаю ўвагі.
Гляджу на неба праз люстэркі луж,
Ня ведаючы ў свеце іншай смагі,
Як адчуваць сябе сярод людзей
Патрэбным, літаральна неабходным,
Каб сэрца вырывалася з грудзей,
Заспетае знянацку словам родным.
06.04.2016
Astravets
Цемра пятлёй на горад,
Горад заплюшчыў вочы.
Вочы не бачаць холад,
Холад паўзе ад ночы.
Ночы хаваюць праўду,
Праўду шукаць не варта.
Варта чакае здраду,
Здраду абвесціць карта.
Карта – шляхі, дарогі.
Рогі даюць за мужнасць.
Мужнасць ад смерці трохі.
Трохі жыцця – каму з нас?
Нас нарадзілі тройчы,
Тройчы памерці нельга.
Нельга заплюшчваць вочы.
Вочы, вяроўка, бэлька…
11.04.2016
(Аstravets)
Нізкія аблокі серады –
Словаў небяспечных вартавыя,
Абняліся ў небе, як браты,
Кожны звесіў космы барады-
Шэрыя, свінцовыя, сівыя.
Вы адкуль такія і куды?
Мне блакіт нябёсаў засланілі
Нізкія аблокі серады,
Сховішча разгубленай вады,
Ад бяды дарэмна баранілі.
Людзі кажуць, што жыццё – вада,
Уцячэ праз пальцы недарэчна.
Хмары, быццам шэрая фата.
Маладая скажа слова “Так!”,
А сама збяжыць у Маладзечна.
Сёння асяроддзе – серада,
А ў чацвер не будзе новай казкі.
Я адзін, нібыта сірата,
Прагну лусту сонца-сыра так,
Што даўно не заўважаю пасткі.
14.04.2016
Astravets
Чую твае сляды,
Бачу тваё рэха.
Мне без цябе – куды?
З глузду амаль з’ехаў.
Мне без цябе ніяк,
Сонечным днём шэра.
Ведаеш, я маньяк –
Хлопец з душой звера.
Твой адчуваю пах,
Памятаю рухі.
Да пабачэння, дах,
Гэта мацней пугі.
Зноўку лячу сюды,
Бо на душы вэрхал:
Выпіць твае сляды,
З’есці тваё рэха.
14.04.2016
Astravets
Сярод жыццёвых, простых ісцін
Шукаю колькі год адказ:
Дзе для краіны нашай выйсце,
I што, сябры, чакае нас?
Куды вядзе дарога наша?
Ці можна гэты шлях змяніць?
Калі, як хутка, знікне сажа?
Даколі бруднымі хадзіць?
Вылазяць думкі з-пад алоўка,
Папера – сведка і суддзя.
Салодка нам пяе салоўка,
Але не робіць адкрыцця.
Ня слухаю, што ён пяе там
З часоў пра казку “папіццот”.
Складана ўсім, але паэтам
Хапае грошай цот у цот.
15.04.2016
Аstravets
Усюды здрада, здрада і хлусня,
Вакол гаркавы пах салодкай помсты.
Ужо не выратоўвае браня,
Апошні бой складаны і няпросты.
Змагаюся за права быць сабой,
За права выбіраць сваю дарогу.
Сябры мяне саслалі на забой…
Пакуль жывы, трываю, дзякуй Богу.
Але навошта гэтае “пакуль”,
Калі вакол мяне дурная слава?
Бягу, лячу насустрач граду куль,
Не гледзячы налева і направа…
Мяне накрые снег сакавіка –
Мяне і бруд, што вылілі пад ногі.
Успамінайце, людзі, дзівака –
Рамантыка зняважанай дарогі.
20.03.2016
Аstravets
Нікога.
Сумны вечар.
Сакавік.
Не думка ў галаве – іржавы цвік:
“Я тут адзін. Але чаму, навошта?”
Ахутвае, бы коўдра, цішыня.
На чорным небе зорная гульня.
На сотні год –
“Ліхтар, дарога… Пошта”
Няўжо маім пакутам не канец?
Чаму я тут? Скажы мне, Астравец,
Чаму ўспрымаю адзіноту востра?
Сумневаў рэха чутна адусюль.
Нясу ў сабе сваіх пытанняў куль,
Масток шукаю, каб пакінуць востраў.
18.03.2016
Аstravets
(1 votes, average: 5,00 out of 5)