Верш Чмель
– Ты з якіх зямель,
Паласаты чмель?
Можа, з Афрыкі,
З саваны,
Дзе жырафы-веліканы,
Ці з пустыні,
Дзе бураны
Намялі пяскоў барханы,
Ты,
Бухматы,
Прыляцеў,
Што так дзіўна
Пажаўцеў?
– Не, адтуль я,
Дзе ў зары
Кожнай раніцай
Бары,
Дзе срабрыстай кропкай
Бусел
Вольна плавае ўгары.
Я адтуль,
Дзе рэчка з гаю,
Як жывая,
Выбягае
Ды паблісквае
Лагамі,
Полем,
Мройнымі лугамі.
Ледзь вясна
Хадою жвавай
Прыйдзе з сонейкам ласкавым,
Тут, у ціхім наваколлі,
Для мяне –
Прастор і воля.
Тут цвіце наўкол, бы ў сне,
Безліч кветак
Для мяне.
Глянуць толькі навакол –
Аж зіхціць
У кветках дол!
Кветак шмат і на ажыне,
На маліне,
На крушыне.
А яшчэ ж цвіце парэчка,
Ліпа, груша,
Вішня, грэчка.
Дзень ад кветкі і да кветкі
Я лятаю неўпрыкметку.
Бо не ем жа я траву –
З кветак толькі я жыву.
Я ўсё лета, толькі й знаю,
З гожых кветак мёд збіраю.
Ты не злічыш,
Колькі кветак
Аблятаю я
За лета.
Іхні вунь на мне пылок –
Мо таму
I жоўты бок?
Там, дзе Лань,
Дзвіна ды Нёман,
Дзе бясконцых пушчаў
Гоман,
Пашукай па дуплах розных
Ты сям’і чмялінай
Гнёзды.
Тут мой край,
Зямля мая.
Тут кружу
Спрадвеку я.