Верш Памяці Міхася Жызнеўскага
Нарэшце лопнулі чорныя дні
Ў велькі шар яны былі ўдзьмуты
Акуталі цемрай людзей без віны
У мірныя дні без абвесткі вайны
Бязвінным людзям павыбілі вочы
Павыбіла тым, што змагаліся з цемрай
Цемра ў ночы і ў дзень надакучыла ім
Куля трапіла ў грудзі юнаку з Беларусі
Зупыніла жыццё змагара на зусім.
Смутак і жаль напоўнілі сэрцы
Шкада юнака, яму ўсяго дваццаць пяць
Больш ніколі-ніколі не расплюшчыць ён вочы
Яго вусны ня будуць песьні волі спяваць
Ён нікога ня ўбіў, нават не пакалечыў
Ён мужна і цвёрда на варце стаяў
Вартаваў тую грань паміж светлым і чорным
Быццам дань Украіне за прытулак аддаў
Ён марыў вярнуцца, апасля перамогі
Не годна было з цемры ў цемру з’яжджаць
Вярнуўся нарэшце з закрытымі вочмі
Прывезлі яго на Радзіму…хаваць
Акутала цемра дарогу Героя
Загад быў адданы – трымаць на мяжы
Як быццам спужала, што ў гробе драўляным
Дух Волі з Майдану маглі прывязці
Жуткі холад, касцёр каб сагрэцца
Пад самую ноч яго прывязлі
“Герояў” цемры магчыма, хаваюць а поўдні
Героя Майдану, хавалі ў начы!
(1 votes, average: 5,00 out of 5)