Верш Мір, аблокі мае
Мір, аблокі мае,
Дзеці вечных лятункаў,
Мір вам, белыя птушкі
Надзей.
Я прашу ў вас, аблокі,
Малю паратунку,
Як у зёлак бабуля
Ад нядобрых людзей.
Мір вам – сёння і заўтра,
Залётныя госці,
Да нябёс узнімайце
За паглядам пагляд.
Хто вітаецца з вамі,
Той не ведае злосці,
Хто глядзіць вам услед,
Той не выспеліць звад.
He грызуць таму сэрца
Нi зайздрасць, ні хцівасць…
Слава мудрай бязмежнасці
I цішыні!..
Памагай нам, бяскрылым,
Палёт зіхатлівы,
Сэнс высокі адкрыць
У зямной глыбіні.
Я не самнамбуліст,
На карніз крутабокі
Ноччу месячнай
Мне не карціць –
Я іду па зямлі,
Хворы вамі, аблокі,
З вамі, з вамі
Душа ляціць.
Хай на ростанях часу
Зябка снежыцца студзень –
Крылы ў травень нясуць
Праз начэй каламуць.
Адцвітаюць на яблынях пчолы,
А ў грудзі
Аблачынкі, як светлыя вёсны,
Плывуць.
I раблю я, напэўна,
Вельмі смешныя рэчы
(Ледзь не ў ступе
Таўку ваду!):
Я з наіўнасцю
Думы
На шляху чалавечым
У выбоіны моўчкі кладу.
– Вам не дрогка? – пытаю. –
Параўнела дарога?
Хай на шчасце яна –
Як сувой…
Ну а мне гэта ўсё
Каштавала не многа:
Аблачынка маленства
Над галавой.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)