Аўтар Уладзімір Корбан

На станцыю калгасны старшыня На Вараным імчаўся: Спазніцца на цягнік баяўся, Таму і паганяў каня, Хоць Вараны і сам стараўся […]

Барбоса пасадзілі на ланцуг. “За што ж гэта яму папала?” – Авечка у Казла спытала. “За справу, – кажа той, […]

Кума аднойчы прачытала у газеце, Што недзе там, у белым свеце, Быў злоўлен кіт вялізны. Пісалі, што заважыў ён Дзве […]

Зусім абрыдла Гусаку Наранку тупаць на раку, Пялёскацца дзень цэлы, А ўвечары дамоў Ад рэчкі тупаць зноў. Ды й Гуска […]

Сабака – чалавеку друг. Што так яно, – даведзена вякамі. Заўжды ён быў у чалавека пад рукамі: Нязменны следапыт і […]

Асёл надумаўся спыніць цягнік. Рашуча узышоўшы на чыгунку, – Бо варушыць мазгамі не прывык, – Ён павалокся ў тым кірунку, […]

Варона вывела вясною вараня. Малое падрасло, з гнязда зляцела I каркнула нясмела. “Дзіцятка! Салаўю раўня!” – Ад шчасця аж прысела […]

Разгледзеўшы, што шэры Воўк – прахвост, Яго з правіцеляў прагналі, На гэты ж пост Ваўчугу белага абралі. Але прайшлі гады, […]

Аднойчы, робячы агляд калгаснаму гароду, Гароднік, дзед Мірон, заўважыў шкоду: Там нехта пачапаў гуркі. “Чакай жа! – думае стары, – […]

Вясною маладзенькі Салавей, Што толькі летась апярыўся, Пачаў спяваць усё гучней I добрым спеваком зрабіўся. Размоў нямала пра яго было, […]

А значыць трэба: мой Герой Напнуцца не любіў ніколі. Заўсёды працаваў адсюль – дасюль: Ад дзевяці нуль-нуль да чатырох нуль-нуль […]

Сабака ў сенцах выспаўся, пад’еў I выйшаў на падворак, бо хацеў, Як кажуць, крышачку размяцца. Вось бачыць, ля варот Ідзе […]

Бывае ж так! Аднойчы Рак Да Плоткі заляцаўся. Хоць Плотцы ён зусім не падабаўся, Ды ўсё ж яна ўступіла з […]

Закончыўшы дзесяты клас, Панас Рашыў у інстытут падацца, – Вышэйшае асветы дабівацца, I закруцілася машына ў той жа час: Радня […]

У справы не свае, нібы затычка, Уткнуцца нейкі Нос пасмеў, Дык вось і ўрэзалі яму аднойчы пстрычку, Ды так, што […]