Верш Надзея
Не засталося ні сіл, ні адчування болю.
Таскою з’едзена душа, як лічынкамі молі.
Усе коціцца ў прорву, прычым ужо не ў першы раз,
І роўны нулю сэнс сяброўскіх фраз.
Усе камусьці падорана, страчана, прададзена,
І сэрца, крывёю аблітае, за вячэрай пададзена.
Застауся толькі бруд на дне кішэняў адзення
І нейкае пачуццё, нешта накшталт надзеі.
Яна чуе крокі, яны ўсё цішэй і цішэй.
Ён зноў стаў жураўлём і будзе жыць дзесьці вышэй.
Яна яго не чакае, яна прабачыла і плача,
А тупая сяброўка яе надзеяй дурачыць.
Час ціха сыходзіць, і наіўная лож
Да запясці левай рукі прымярае свой нож.
Надзея была, засталася марнай,
Яна капае на падлогу ліпкай вадкасцю краснай.
Ты першапачаткова адзін. Але нават калі ёсць друг,
Ён не ўбачыць ўсіх бед на далоні тваіх рук.
Ён за цябе не стане смелым, калі ты аслупянеў,
І за цябе сказаць не зможа тое, што ты сказаць хацеў.
Ён можа толькі дапамагчы, калі нешта не так,
Калі вочы твае засцеля безвыходнасци змрок,
Калі слёзы роўна дзеляць на тры часткі твой твар,
І не засталося надзеі на сябе самога
Надзея – самападман, але гэта ўсё што ў нас ёсць.
Яна ходзіць па руках, прадаючы свой гонар.
Гэтая хлуслівая твар пыл пускае ў вочы,
Знікаючы ў той момант, калі яна так патрэбна.
Яна будзе сыходзіць і вяртацца шмат разоў,
Заўсёды трымаючы на адлегласці запаветны алмаз.
Я без надзеі забіты, нудой навылёт прастрэлілі,
Таму што я спадзяваўся, а не быў упэўнены.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)