Уратавалі
Моўчкі глядзець у вакно. радавацца цёпламу імбірнаму чаю. назіраць, як за шклом кіно закручвае сцэнарый любові да адчаю. а я […]
Вершы на беларускай мове
Моўчкі глядзець у вакно. радавацца цёпламу імбірнаму чаю. назіраць, як за шклом кіно закручвае сцэнарый любові да адчаю. а я […]
Не існуеш, не існуеш, а проста пішаш словы як з-пад асадкі трапіць верш – нібыта жыць нанова. а як раптоўна […]
Вакацыі высокіх дамоў. агламерацыі аглядальнікаў тваіх сноў згубяць сэнс ізноў. Праглынай святло, зьзяй перада мной. некалі было ў краіне мрой… […]
Ведаеш, што незвычайна? калі страшна, што нельга баяцца. чуваць вокліч адчаю і незаўважна змагацца. Верыш, можа быць, бачыш, чуеш, як […]
Калі розум цягнецца ў лета і віруе, нібы вулкан, пачастуйце яго цыгарэтай і адпраўце яго ў канкан. дабівайце праклятую сцюжу […]
Хацеў аддаваць словы паперы, але забыў, як трымаюць асадку кроплі дажджу напужалі дзверы: латунь ключэй становіцца вадкай. Хацеў аддаваць думкі […]
…і ўсё бы добра, каб не нажы па тонкіх хвалях, не чэмпіёнскія медалі – бо мне казалі, што не прыдумалі […]
Не любі мяне. шукай не мяне. тампліеры па сэрцах танчаць сцюдзёнае танга. не шкадуй мяне. даруй не мне. рызыкуй не […]
Крок вызначае шлях, кірунак падкажа пытанне ў вачах. пішуць паўсюль: гэта жах – бачу ў снах. цемра ў маім вакне. […]
Ня ўражвае, становіцца сляпой і абсалютна непатрэбнай кропля над чужой шчакой. і вечарыны не расказваюць, каму і з кім прыдзецца […]